De biënnale van de schilderkunst, die gelijktijdig loopt in drie musea in de Leiestreek, is steevast een plaats om nieuwe kunstenaars te ontdekken. In de vorige editie werd ik alvast compleet weggeblazen door (onder meer) Tatjana Gerhard, Ellen Altfest of Maki Na Kamura, om er maar enkele te noemen. Kunstenaars die ik nauw blijf volgen. Het thema van twee jaar geleden, ‘Yoknapatawpha’ liet dan ook ruimte genoeg voor allerlei vormen van schilderkunst.
De editie 2019, die aan zijn voorlaatste weekend toe is, heeft als veelbelovend thema ‘het landschap’. Een strak thema, zo dacht ik, maar blijkt dat dit uitgangspunt tevens genoeg ruimte biedt voor allerlei kunstuitdrukkingen. Niets mis mee, maar enige duiding voor deze of gene kunstenaar was zeker welkom geweest. Voor alle duidelijkheid: ik heb enkel de tijd gehad om een van de drie musea te doen, het museum Dhondt-Dhaenens, maar hier ontbrak het alleszins jammerlijk aan didactisch materiaal. Al zeker in vergelijking tot het mooie en informatieve document dat we in vorige editie in handen kregen. Tenzij je in het geniep met een toevallig passerend groepje kunstliefhebbers meeluistert naar een gids, zal je alleszins moeten gissen om te verstaan hoe sommige werken van Anna-Eva Bergman of Huma Bhaba onder de noemer ‘landschap’ komen te vallen.
Maar niet getreurd, als steeds biedt de biënnale ruimte voor interessante ontdekkingen. In de grote zaal rechts vallen de met aquarel bewerkte monumentale foto’s van Marie Cloquet op -let vooral op de barsten in het canvas, die eerst grillig en toevallig lijken, maar bij nader inzien bepaalde patronen volgen. Effect hebben ze alleszins.
Maar het is wat mij betreft vooral in de midden- en rechterzaal waar de verrassingen te vinden zijn. Adelheid De Witte met haar dramatische, licht surrealistische natuurtaferelen -een effect dat nog wordt versterkt door de vreemde vorm van haar canvasses- waar op de voorgrond steeds een klein, apart, in het oog springend voorwerp te zien is. Een spiegel? Een schelp? Niet meteen duidelijk, maar mysterieus is het wel…
(foto: TheArtCouch)
In dezelfde middenzaal werd ik tevens gecharmeerd door het werk van Karel Dierickx. Hoewel in wezen abstract is het in de selectie kunstenaar diegene die het duidelijkst binnen het thema kleurt, al is dat niet het enige waarom hij het oog weet te behagen. Zijn beheer van de materie en zorgvuldige zin voor compositie maken zijn schilderijen tot meer dan enkel een landschap, ze verworden tot nieuwe werelden om eindeloos in op ontdekkingstocht te gaan.
(foto: TheArtCouch)
In de zaal links ogen de kleinere werken van Etel Adnan merkwaardig fris, niet enkel om haar leitmotiv -de zon die verliefd wordt op de maan-, maar om haar ongecompliceerde, symbolisch geladen behandeling ervan. De grote werken van Marina Rheingantz op de grote muur vallen op. Ook zij bezit de magie om ‘het landschap’ als symbool om te scheppen tot een nieuwe, geheel eigenzinnige wereld, gevuld met een symboliek die nochtans voor iedereen toegankelijk is, gezien iedereen er zijn eigen invulling aan kan geven. En daar draait kunst toch in grote mate om…
Dat de organisatoren zich verplicht voelen de nieuwe(re) garde samen te tonen, te ‘confronteren’ met oude(re) meesters als Permeke en De Saedeleer mag een beetje verbazen. Vaak staan de hedendaagse kunstenaars immers op zichzelf, of hoeven alleszins niet te blozen wanneer ze oog in oog komen te staan met hun illustere voorgangers. De meesters zullen een beoefend oog alvast niet verbazen op deze tentoonstelling, maar ze vormen alleszins een ontnuchterende reflectie over hoe kunst, bij wijze van een vastbepaald thema, danig kan evolueren. En nog evolueren zal…
Een mooie uitstap waard, dus zeker gaan bij het sluitingsweekend volgende week!
(overigens, vlak naast het museum is sinds kort een nieuwe kunstenaarsresidentie geopend, de Wunderkammer, een project van de kunstenaar Hans Op de Beeck gerealiseerd in samenwerking met architect Mo Vandenberghe. Dit bijzonder gebouw is volgende zondag 30 september nog open voor bezoekers, de volgende gelegenheid zal zich pas in januari voordoen, vanaf dan is het elke eerste zondag van de maand open voor het publiek. Zeker ook het ontdekken waard!)
- Het oog van de collectioneur - april 20, 2024
- Vernissage van de 60e Biënnale van Venetië in de Arsenale - april 19, 2024
- Whitney Biënnale, New York, beter dan het echte ding… - april 13, 2024
september 30, 2018
Ik begrijp niet goed dat je zegt dat er onvoldoende Info was. Iedere deelnemer krijgt een boekje met duiding per kunstenaar. Rep je nog maar naar Deinze want het is daar ook de moeite en ook maar naar Machelen want daar ist altijd aangenaam
oktober 1, 2018
Dag An, wat ons betreft kregen we geen boekje mee, ook de bezoekers voor en achter ons niet… misschien waren ze op. We zijn idd jammer genoeg niet naar Machelen kunnen gaan dit jaar, maar twijfelen er niet aan dat daar ook veel te ontdekken viel!