Kan een kunstenaar een heel oeuvre bouwen rond hetzelfde thema? Kan het dan ook boeiend blijven? Natuurlijk wel, gesteld dat of het thema evolueert, of de behandeling ervan door de kunstenaar. Maar wat als beide evolueren, en dan nog wel met gelijke tred?
Hendrik Kerstens stopte zijn zakencarrière op zijn veerstigste, om zich toe te leggen op de opvoeding van zijn dochter. Tegelijk ving hij zijn studies fotografie aan. De combinatie laat zich raden, mocht je zijn werk nog niet kennen: zijn dochter Paola werd zijn muze. In een reeks sterke portretten, die doorheen de jaren meer invloed vertoonde van Nederlandse schildermeesters, getuigde hij van de evolutie van Paola. Maar tegelijk getuigde het van zijn eigen evolutie, hoe hij zich verhield tot zijn dochter, hoe hij zelf evolueerde doorheen de ogen van zijn muze. Gelaagder kan kunst bijna niet worden. Hoewel dit niet noodzakelijk tot gewichtigheid hoeft te leiden, de portretten van Paola mogen dan nog verwijzen naar de schilderkunst uit de Gouden Eeuw, ze gaat wel overwegend getooid in gevonden wegwerpmaterialen. Zelfreflectie kan ook met een luchtige toets…
“Kerstens’ portretfoto laat zien hoe een onooglijk plastic zakje door een eenvoudige ingreep kan veranderen in een alleszins ‘draagbaar’ attribuut dat de noblesse van het model én de stille waardigheid der dingen onderstreept”, schreef Joost Zwagerman hierover.
Een ding is zeker: het uitspinnen van eenzelfde onderwerp kan leiden tot ongemeen boeiende kunst.
Om zijn ontwikkeling volledig te overzien loopt tot 25 februari in Galerij De Mijlpaal een retrospectieve van het werk van Kerstens. Zeker het ontdekken waard, klik hier voor alle info!
