“De poëzie van de kleur,” vier kunstenaars brengen subtiele visuele poëzie

Posted By Frederic De Meyer

De poëzie van de kleur heet de nieuwe tentoonstelling van Intra Muros, een huiselijke galerie gerund door het koppel Hilde en Leo. Tussen de expo’s nemen ze ruim de tijd om rond een thema een fijne selectie kunstenaars samen te brengen, met wie ze een intuïtieve band voelen. Dat leidt telkens tot een heerlijk eigenzinnige en vaak verrassende keuze, zoals ook uit deze tentoonstelling blijkt.

De noemer van de huidige expo is breed genoeg om een eclectische selectie toe te laten. Vanessa Van Meerhaeghe, die uitgebreid aan bod komt in ons volgende magazine, plaatst haar vrouwelijke modellen tegen een lichtende, vrolijke achtergrond. Maar onder die schone schijn schuilen vaak duistere, verdoken gevoelens die moeilijk te doorgronden zijn. Ze biedt een reflectie op de moeilijk te definiëren grens tussen ons innerlijk leven en hoe we ons in de wereld tonen.

De jonge kunstenares Dupani verkent in haar organische, kleurrijke werken eveneens nieuwe grenzen – zij het “tussen bestaan en niet-bestaan, of tussen iets zijn en iets anders worden.” De resulterende – hoe zal ik ze noemen – entiteiten lijken een ander, vaak sprookjesachtig leven te leiden achter een onzichtbaar beschermend membraan, dat met wat verbeelding de grens tussen kijken en beleven verbeeldt.

De emotionele landschappen van Indra Wolfaert sorteren een soortgelijk effect. Doorheen de veelvuldige lagen waarin ze verschillende technieken combineert, word je uitgenodigd om een nieuwe wereld te betreden – half herkenbaar, half bevreemdend. Het is heerlijk meanderen tussen verfijnde details en de emoties die ze losweken. Het spel van de lagen nodigt uit tot het verkennen van steeds nieuwe betekenissen, waardoor je als kijker ook je eigen innerlijke wereld herontdekt in al zijn gelaagdheid en rijkdom.

foto’s ©TheArtCouch

Mijn oog bleef echter langer rusten bij het werk van de Iraanse kunstenaar Mahmoud Saleh Mohammadi. Hij “combineert de focus, uniformiteit en traditie van het (Midden-)Oosten met de westerse idealen van creatieve expressie.” In veel van zijn werken plaatst hij iconografie uit Perzië tegenover elkaar om de geschiedenis van Iran, Italië, Japan en andere landen waarmee hij in aanraking kwam te verkennen. De referenties zijn subtiel. De invloed van zijn geboorteland is duidelijk in de oude Perzische tapijten die hij verwerkt, maar de esthetische principes van wabi-sabi en kintsugi zijn voor wie goed kijkt evenzeer aanwezig. Ook hier balanceer je voortdurend tussen twee werelden – of beter: tussen twee manieren om de wereld te beleven, de gekende en de onbereikbare. Een kunstenaar om absoluut te ontdekken!

Hoe uiteenlopend de werken ook zijn, de expo biedt een harmonieuze kijkervaring. Waar dichters als Rimbaud het ritme van kleuren in woorden trachtten te vangen, lijken de beeldende kunstenaars in deze tentoonstelling de omgekeerde beweging te maken: zij proberen het gedicht in een beeld op te vangen.