‘Liefdestekeningen’ – zeven kunstenaars werpen een intrigerende blik op een ongrijpbaar thema
Hoe definieer je een complex gevoel als liefde? Het is een notie die zelfs de oude grieken moeilijk hadden om te bevatten. Ze hadden er maar liefst zes verschillende woorden voor nodig, van passioneel verlangen naar zelfkoestering en alles ertussen in. Ongetwijfeld zouden ze er heden ten dage nog meer nodig hebben. Welk woord zouden ze verzonnen hebben voor de liefde voor een chatbot? Het blijft niettemin een abstract en fluïde...
Johan Clarysse en de diepmenselijke ambiguïteit
Hij wil geen verhalen vertellen met zijn kunst, niettemin inspireert elk werk van hem mij tot het verzinnen van talrijke nieuwe. Hij wil niet als schilder-filosoof worden aanzien, hoewel zijn werk me steevast aanzet tot vrijelijk mijmeren over essentiëlere kwesties. Hij zoekt bewust contradicties en spanning op, maar vreemd genoeg biedt zijn kunst me een zekere geruststelling, de wetenschap dat in deze spanning juist een vorm van...
De existentiële hoop in het werk van Johan Clarysse
Is het toeval, of een teken van de tijd? Een vorm van self fulfilling prophecy, of van synchroniciteit misschien? Vast staat dat sinds ik me de laatste maanden in filosofische teksten verdiep ik meer en meer in contact kom met kunstenaars die op een of andere manier met filosofie bezig zijn, van de bewondering van Mathieu Staelens voor (onder meer) de Duitse filosoof Peter Sloterdijk tot de metafysisch-spirituele levensvragen van...
Een verkenningstocht in de ziel van vijf kunstenaars bij TaLe Art Gallery
Niet dat het persé hoeft, maar een centraal thema hebben voor een tentoonstelling biedt veelal de mogelijkheid om op een andere manier naar kunst te kijken. Het helpt, voor zover nodig, om wat je ziet op een nieuwe, soms onvermoede manier te interpreteren. Al is voorzichtigheid geboden voor de kijker: vaak werden de werken niet gemaakt met dit specifieke thema in gedachte. Wanneer er geen welbepaalde bedoeling is in een werk...
Schoonheid die knaagt, knelt, verdooft en verleidt… ‘Melancholy’ (Poetry of the Mind) in Adornes, Brugge
Ik zit gauw – en dus vaak – met mijn kop in de wolken. Ik was en ben met regelmaat louter fysiek aanwezig. Dit laatste zei ooit eens een leerkracht van me. Ik droomde gemakkelijk weg. Het vensterraam en wat zich buiten de klas afspeelde moet al eens aantrekkelijker zijn geweest… Klooien deed ik niet zo vaak; ik “verdween” gewoon. En ik wentel me, zeker de laatste jaren, als eens in een soort weemoed. En wanneer de dingen...
