CRY.ME.A.RIVER, kleine verrukkingen langs de Lieve

Posted By Annelies Vanbelle

Mieke Janssens is één van de redacteurs die af en toe haar pen leent aan TheArtCouch. Maar ze heeft meer in haar mars. Naast haar job als kunstadviseur treedt ze voor het eerst naar voor als curator. In samenwerking met Bakermat, atelier voor architectuur, palmt ze twee weekends lang een negentiende-eeuwse hoeve in aan de bekoorlijke oevers van de Lieve.

Veel ruimte is er niet voor de negen geselecteerde kunstenaars, en de beschikbare ruimtes zijn allerminst evident. Lage plafonds, voutekamer, zolder en kelder, slechts te bereiken via waaghalzerige trapjes. De site werd niettemin op intelligente wijze ingevuld, en het samenspel van de werken en de gekozen locaties getuigt van een curatorieel grote finesse.

Neem nu de werken van Matthieu Ronsse en Louise Delanghe, die gestockeerd zijn op zolder, als in een soort ateliersetting. Hun schilderijen staan warrig door elkaar geschikt, als referentie naar hoe ze tot stand kwamen. Het koppel trok naar Berlijn om daar een atelier te delen, werkte rug aan rug en doopte de penselen in dezelfde potten. Eén werk van Matthieu Ronsse, waarin een Rubensportret lijkt te zijn geschilderd op een stuk afval, steelt de show in de tegenoverliggende ruimte op zolder. Perfect in balans, de doordachte densiteit van werken aan de ene zijde en één sterk werk dat wordt uitgelicht aan de overkant, waardoor het aan kracht wint.

Diezelfde uitgekiende schaarsheid wordt in deze hele pop-upexpo doorgetrokken. Mieke Janssens heeft perfect begrepen dat minder veelal meer is, en dat werken zich enkel met elkaar mogen inlaten als ze voor elkaar gemaakt zijn. Die harmonie is er zeker in de leefruimte waar The Gatekeeper van Cédric Van Parys mag dialogeren met twee werken van Manor Grunewald, maar ook in de slaapkamer waar de dromerige foto’s van Peter Waterschoot worden gekoppeld aan de conceptuele fotografie van Maarten Alexander en Sofie Middernacht.

Beide stralen een sfeer uit van dat-wat-het-daglicht-niet-mag-zien, het verhulde, het verdokene. Bij Waterschoot zijn dat kamers waarin zich misschien een clandestiene, duistere seksualiteit heeft afgespeeld, bij Alexander en Middernacht moeten we het zoeken in persoonlijke pijn. Hun wazig gefotografeerde pillendoosjes, uit de reeks Like today, but more like forever zijn die van een naaste die lijdt aan een psychotische stoornis. Fotografie als middel tot verwerking en aanvaarding van deze fragiele situatie.

Het werk echter dat ons het meest bijblijft, en zelfs in onze nachtelijke dromen mocht spoken, is De nieuwe molens #14 van Willem Boel. Een bouwsel dat altijd op de oever van de Lieve lijkt te hebben gestaan, daterend uit een tijd dat het waterpeil nog hoger kwam. Waarvoor dient dit transparante huisje? Een uitkijkplek voor vissers? Een beschutting voor een kunstenaar? Zelf zegt Boel dat dit het buitenatelier van een luminist zou kunnen zijn, die de romantische omgeving in verf tracht te vatten. Maar de tekentafel bevat een gat, en er is geen stoel voorzien. Dat deze folly zowel uit een ver verleden kan dateren als futuristische allures heeft, is een aangename pandoering voor het brein.

In de kelder, garage en schuur valt verder nog werk te bewonderen van Nick Proot, installaties en videowerk die ook hier telkens perfect zijn afgestemd op de context. CRY.ME.A.RIVER is kleinschalig maar delicaat opgezet. In tegenstelling tot andere groepsexpo’s waar je soms overspoeld wordt door beelden die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, wacht je hier in elke ruimte een kleine verrukking. Net doordat de kijker voldoende rust wordt gegund schept de curator de ideale omstandigheden voor telkens weer een ‘gebeurtenis’, een loepzuivere uitwisseling tussen kijker en wat aangereikt wordt. Een mooie gelegenheid om het oeuvre van deze negen kunstenaars te ontdekken, op deze idyllische plek aan de oevers van de Lieve.

De tentoonstelling is nog te bezichtigen op 5, 11 & 12 mei telkens van 14u tot 18u. Liefkensweg 39 te Lievegem. Klik hier voor meer info.