Kris Martin in S.M.A.K. – expoflits #2

Posted By Annelies Vanbelle

Deze zomer zoeken we het cultureel vertier noodgedwongen dichter bij huis. TheArtCouch gaat voorproeven op tentoonstellingen in eigen land die volgens ons absoluut de moeite waard zijn. Wij teasen telkens met een aantal kunstwerken die ons opvielen tijdens het bezoek, aan jullie om ter plekke de rest te gaan ontdekken!

Het S.M.A.K. werkt tegenwoordig het rijtje giganten uit eigen land af. Er was reeds de expo van Ronny Delrue, nu mag Kris Martin er neerstrijken met ‘Exit’ en later staat ook nog Marie Julia Bollansée gepland. Het conceptuele werk van Kris Martin doet ons nadenken over identiteit, vergankelijkheid en dood. Hij vervlecht in zijn werk ook kunstgeschiedenis, literatuur en mythes. Met mechanismen als herkenning en vervreemding doet hij ons stilstaan bij de grotere levensvragen.

Onze highlights:

/1/ STILL ALIVE, 2011

Het flirten met de dood is in de hele tentoonstelling alomtegenwoordig. Still Alive loopt als een mantra door de zalen, alsof Martin hier elke dag opnieuw over verbaasd is. Zijn eigen schedel liet hij dan ook scannen, plotten, gieten in brons en verzilveren, alsof hij zegt: zie je, het einde zit reeds in elk van ons vervat. Het is de eerste schedel van een levende mens in de kunstgeschiedenis. Confronterend, niet? Verfijnder zijn dan weer de 34 inkttekeningen van schedels, die hij maakte zonder naar het blad te kijken, en Spatium, de opnames van de binnenkant van de schedel van een 15e-eeuwse monnik, die lijken op satellietbeelden van een woestijn. Vanitas, op de wijze van Kris Martin.

/2/ Mandi VIII, 2006

De welbekende Laocoöngroep, maar met een bevreemdende twist. Kris Martin liet de twee slangen die de Trojaanse priester en zijn zoons wurgen weg, waardoor hun emoties wat in het ijle blijven hangen. Ze zijn angstig voor het grote niets – het is fantoomschrik geworden. Een misschien wat makkelijk sculpturaal geintje, dat met wat goede wil niettemin aanzet tot reflecties over existentiële paniek die ons allemaal wel eens overvalt. Ben jij de zenmeester die eeuwig onverstoorbaar blijft, of herken je het theatrale pathos van dit drietal?

/3/ Sol, 2006

Bij dit werk hoort een oud Aziatisch volksverhaal. Kris Martin vertelt het als volgt: “Een boer wil graag de zon worden omdat die hem schroeit. Wanneer een wolk vervolgens haar stralen tegenhoudt, wil de zon een wolk worden. In zijn hybris ontketent de wolk een zondvloed, waarna de aarde onder hem volop begint te groeien en te bloeien. In zijn zucht naar macht wil hij vervolgens de aarde worden. Tot een boer de aarde met een ploeg openrijt en hij opnieuw boer wil zijn.” Bottomline: waarheen leidt dat verlangen naar macht ons? Of naar dat groenere gras aan de overkant? Wat als we het ‘nu’ aanvaarden ipv verlangend te cirkelen omheen onszelf? Spiritueel oefeningetje! Mooi is ook de verwoording van het ‘medium’ van dit werk: ‘zonlicht op hout’. Meer moet het soms niet zijn om de kijker te behagen met hogere poëzie.

// Ga dat zien!

… want 20 jaar lang toonde Kris Martin zijn werk vooral in het buitenland, nu kan je voor het eerst in België kennismaken met zijn sprekende oeuvre in een overzichtstentoonstelling. Dat de museumzalen veel leger zijn dan gewoonlijk, is voor dit conceptuele werk absoluut een meerwaarde.