Ze hebben iets theatraals en monumentaals, de etsen van Peter De Koninck. Dat komt door het formaat, uiteraard, vaak overstijgen ze de twee meter in breedte en/of lengte, maar ook door de aparte techniek die hij hanteert en het centrale thema in zijn oeuvre.
De techniek zal ik niet proberen uit te leggen, maar Eric Rinckhout schetst er een goed beeld van: “Peter De Koninck maakt eerst een ets die als basis dient, experimenteert met tegendruk, zeefdruk en suikerets, past een aantal chemische of mechanische procédés toe, gebruikt soms een verweerde zinkplaat om in druk ‘pokdalige’ effecten te sorteren, en test meerdere inkleuringen uit” (uit het boek van Peter De Koninck The Grand Tour). Het zijn dus verschillende etsen die bovenop elkaar worden geperst, en die de werken een speciale, nagenoeg schilderachtige diepgang geven. Een uiterst minutieus en secuur werk, waar vanalles in verkeerd kan lopen. Een slopend procédé ook. Hij werkt vaak twee of drie maand lang aan een enkel werk.
Het monumentale gevoel dat zijn werk opwekt komt ook door zijn centrale thema: oude, vaak leegstaande of verwaarloosde gebouwen die hij niettemin statig en waardig weergeeft, als waren ze herrezen om een laatste maal hun oorspronkelijke bestemming te vervullen. De gebouwen hebben vaak een hoge symbolische waarde ook. Zo maakte Peter in de jaren ’90 een reeks met gebouwen die rechtstreeks refereren naar grote historische gebeurtenissen uit het Europa van de XXe eeuw, Eurazië. De gebouwen zijn herkenbaar, maar bij wijze van uitnodiging om dieper over de gebeurtenissen die ze symboliseren na te denken voegt hij er titels aan toe die een stap verder gaan dan de directe verwijzingen van het gebouw. Zo voegt hij aan zijn Arc de Triomphe bijvoorbeeld het woord ‘Vichy’, een aanklacht tegen de collaborerende Franse regering tijdens de Tweede Wereldoorlog, alvast geen triomfantelijke periode in de Franse geschiedenis. Het beeld van de gaskamers van de Nazis bedekt hij met de ijzingwekkende titel ‘Nacht und Nebel’, om bij stil te staan. Eurazië is een ontzagwekkende reeks waarvoor Peter, Geert Maksgewijs maar met minder middelen, doorheen Europa trok, teneinde de gebouwen persoonlijk te kunnen beleven.
Zijn etsen staan centraal in zijn werk, maar gezien de intensiteit van het werk legt hij zich regelmatig toe op schilderijen, “om los te komen”. Eerst met acryl, meer en meer met olieverf, maar steeds met een architecturale component. Bijzondere, modernistische gebouwen met een speciale architecturale relevantie, die hij in een soort verkoelde maar visueel heel aangename sfeer onderdompelt. Opvallend is ook zijn reeks Comacina, gerealiseerd terwijl hij als artist in residence op het (voormalig Belgische) eiland op het Como-meer vertoefde. Abstracte, blauwgrijs getinte vlakken die op een rustgevende manier op, in of over elkaar gelegd zijn, maar door de schaduwpartijen nog steeds architecturaal aanvoelen.
Ondanks het coherent aangehouden centrale thema valt het op hoe rijk en divers zijn gehele oeuvre wel is, wat waarschijnlijk het resultaat is van zijn ontembare drang naar experimenteren. Op een tentoonstelling zal je dat effect van coherentie en verscheidenheid niet onmiddellijk kunnen vaststellen, daarvoor is het oeuvre al te omslachtig geworden. Wie het toch met eigen ogen wil ontdekken kan dit echter binnenkort doen in het knappe nieuwe boek dat Peter op 10 november presenteert: The Grand Tour – Het gewicht van de geschiedenis. Het biedt een bijzonder boeiende ontdekkingstocht doorheen een oeuvre dat garant staat voor een multitude aan visuele en intellectuele prikkels.
De overzichtscatalogus The Grand Tour zal op 10 november worden gepresenteerd aan het publiek in Galerie Het Vijfde Huis in Antwerpen, naar aanleiding van de solotentoonstelling die Peter De Koninck er heeft tot 29 december.
november 3, 2019
Prachtig werk, originele etstechniek.