Sense(i) van Lode Laperre en Yumiko Yoneda, een rustgevende contradictie

Posted By Frederic De Meyer

Sinds Lode me van deze expo vertelde, beeld ik het me in. Lode en Yumiko Yoneda in dezelfde ruimte. Dit moet knallen, op een of andere manier. Knallen in omgekeerde, ingetogen zin: imploderen.

Ze vormen ogenschijnlijk een antagonisme. De kleurrijke gelaagdheid van Lode contrasteert fel met de broze eenvoud van Yumiko. De zachte drang naar perfectie met de ruwe onvoorspelbaarheid van de groeven. Het bouwen en houwen, het gladstrijken en kerven. Niettemin, wat ons overstijgt heerst in het werk. De continue aanwezigheid van het onuitlegbare. Van wat latent en onderhuids ons tot beweging aanzet. De élan vital, de drang om te scheppen, als tegengewicht voor de eerder passieve daad van bestaan, als verzet tegen het zijn dat we enkel kunnen ondergaan. Een vaststelling, niet meer dan een vluchtig idee. Het is vreemd dat beide dit uitgangspunt ook maar in een concrete, materiële vorm trachten te vatten. Als was substantie noodzakelijk. Sartre indachtig: het bestaan gaat de essentie voor. Of anders: er is geen andere essentie dan het bestaan. Het spirituele heft zichzelf hiermee op, hoewel het er aan de bron van staat.

De beelden zijn doordrenkt van dit essentiële besef. De essentie sijpelt in de poriën van de existentie, dat vanuit ons standpunt primeert. Het kan niet anders, maar het is slechts een zichtpunt. Het enige dat we kunnen vatten. Naar het schijnt is causaliteit een illusie. Enkel voor ons bewustzijn relevant. Er is dan geen richting tussen essentie en bestaan, tussen spirituele beleving en materiële daad. Ze liggen in elkaar vervat. Ook zij imploderen in elkaars bijzijn.

Daarom werken beide kunstenaars bevestigend, van en naar elkaar, al heffen ze elkaar evengoed op. Materie en geest, eenvoud en diepte, intuïtie en bewuste daad. Lode en Yumiko vatten spontaan contradicties in hun werk, als een evidentie. Samen creëren ze er nieuwe, verbonden met onbestaande verbanden.

Het werkt. Ook zonder woorden. Zonder de belasting van gedachten. Kijken louter op gevoel. Je gedwee laten glijden in een onbestemde maar vertrouwde diepte.

Een geruststellende contradictie.