De onrustwekkende landschappen van Anne Vanoutryve bij Galerie Lloyd, Oostende

Posted By Frederic De Meyer

Een drietal jaar geleden ging Annelies Vanbelle voor TheArtCouch op atelierbezoek bij Anne Vanoutryve. Ze schetste een intens beeld van de kunstenares: “De deuren gesloten, het gezin even gereduceerd tot achtergrondlawaai, laat ze luide muziek weerklinken in haar atelier. Jef Neve maar ook Rammstein. Zo creëert ze haar persoonlijke cocon, het dagelijks wroeten, schrapen, afbreken en weer opbouwen, het schilderkunstige zoeken dat zo noodzakelijk is als een levensader.”

Dat was drie jaar geleden. Te oordelen naar haar nieuwste werk bij Galerie Lloyds in Oostende is de kolkende passie die ze op haar doeken projecteert lang niet bekoeld. De landschappen uit haar herinneringen primeren nog steeds. Het zijn geen rustige, oogstrelende zichten, er dringt zich steeds een urgentie op in haar beeldtaal. Een vorm van woede ook: “Het moet er uit” zegt ze aan de galerie, “anders word ik agressief.” Je mag de uitspraak niet te letterlijk nemen, uiteraard. Niettemin voel je in haar werk duidelijk een protest tegen allerhande onderliggende ontwikkelingen, zowel ecologische als, zo blijkt, maatschappelijke.

Er is veel gebeurd sinds de ontmoeting met Annelies in 2019. Al zie je het niet meteen, is het werk van Anne steeds stevig ingebed in maatschappelijke gebeurtenissen en verschuivingen, die haar gevoelswereld beïnvloeden, zo niet beheersen. “Mijn werken zijn de vertaling van hoe ik de toekomst aanvoel”, vertelde ze. “Ik heb een vreemde preoccupatie met het jaar 2068, dan zal ik 91 jaar zijn. Ik stel me voor dat tegen die tijd nog kleine utopieën of ideale plekken resten binnen een groter, onleefbaar geworden geheel. Somber misschien, maar met eilandjes van schoonheid, voor wie het wil zien.”

De toon van haar nieuwste werk lijkt daarom misschien dreigender, somberder. De aanslagen, de oorlogen, de latente, aanhoudende parfum de crise, het kruipt allemaal in haar werk. Ze registreert niet enkel deze ontwikkelingen, ze regisseert ze in haar werk, als wou ze er meester over blijven, als wou ze ook doorheen de somberte een sprankel hoop creëren. De beste manier om de toekomst te voorspellen is om hem te maken, zo gaat de oude wijsheid. Het vergt misschien een kunstenaar om een hoopvolle toekomst te bouwen, of het zich alleszins voor te stellen.