Diptiek: de zussen Chantal en Pascale Pollier kijken naar elkaars werk

Posted By Annelies Vanbelle

In deze rubriek laten we twee kunstenaars die op een of andere manier nauw verwant zijn, aan het woord over elkaars werk. Kunstenaars werken veelal alleen, in het isolement van hun atelier. Door de focus te verleggen van hun eigen praktijk naar die van een verwante ander, nodigen we uit tot open vizier en verbinding.

Chantal over het werk van Pascale:

“Oorspronkelijk was ik meer wetenschappelijk georiënteerd en Pascale meer artistiek. Ik studeerde psychologie, mijn zus studeerde aan Sint-Lucas. Gek genoeg hebben we allebei altijd goesting gehad naar ‘het andere’. Ik begon avondlessen beeldhouwen te volgen en Pascale verdiepte zich steeds meer in medische kunst, waarvoor ze verschillende wetenschappelijke opleidingen volgde en in nauw contact staat met researchers.

“Plots begonnen onze wegen weer te kruisen, en vonden we elkaar terug, elk vanuit ons eigen domein. Ons werk vertoont dan nu ook heel wat raakvlakken. Bij ons beiden staat de mens centraal. Pascale werkt echter symbolischer, vanuit heel persoonlijke verhalen. Zaken die ze heel intens heeft gevoeld komen terecht in haar werk.

“Ik bewonder het werk van mijn zus enorm, in het bijzonder haar materialenkennis. Ze kan ontzettend mooi schilderen, maar werkt nu vooral sculpturaal. Polyester, was, … ze gaat er allemaal met het grootste gemak mee om. Ik sta er soms van te kijken en vraag haar raad, bijvoorbeeld als ik een mal wil maken. In dat opzicht is het een enorme verrijking dat we elkaar hebben als klankbord.

“Dit werk, Apgar Score 3 with aggravated nervous system, is helemaal niet zo evident om te maken. Maar Pascale is zo gepassioneerd dat ze zich zelfs in de moeilijkste projecten vastbijt. Haar werken zijn altijd anatomisch heel juist, het is niet zomaar een expressieve suggestie, maar hoe ons lichaam er vanbinnen écht uitziet. Ze doet hiervoor beroep op de beste wetenschappers en is niet bang om bijvoorbeeld dissecties bij te wonen.

“Zij toont vaker de binnenkant dan ik en ze werkt ook sneller. Ik kies meestal voor steen of marmer, wat me verplicht tot een langzaam proces. Aan dit werk, Battle, heb ik twee jaar gewerkt voor ik er nogal drastisch de slijpschijf inzette. De buikzijde heb ik bijna volledig uitgehold. Het lichaam gefragmenteerd tonen voelt voor mij beter, terwijl Pascale vaak de volledige figuur tot in de details uitwerkt.

“De verwantschap tussen ons beiden is groter dan de verschillen. Uiteraard speelt er wel eens concurrentie – het is niet evident om je allebei in hetzelfde kunstlandschap te bewegen. Maar meestal gaat dit erg smoothly. De voorliefde voor de schoonheid van het ongewone zullen we altijd delen.”

Pascale over het werk van Chantal:

“Reeds als kind deden wij niets liever dan de grote levensvragen aankaarten. Na het avondeten zaten we urenlang te praten met onze mama, over het menselijk lichaam, het mysterie van leven en dood. De fascinatie hiervoor hebben we allebei behouden. We koesteren dezelfde interesses, maar uiten dit op een andere manier.

“Chantal richt zich op de topografie van het lichaam. De huid vol littekens kun je lezen als een landschap die een geschiedenis vertelt. Haar werken zijn momentopnames, van een lichaam in verval. Als vanzelfsprekend kiest ze voor steen en marmer, omdat dit deze verstilling zeer goed uitdrukt. Het beeld houdt even halt, zoals bij het nemen van een foto.

“Battle kwam tot stand na een nachtmerrie die Chantal had toen ze bij mij logeerde. Het was een droom waarin ze samen met anderen in een vlammenzee terechtkwam en haar eigen dood observeerde. Dat was haar nooit overkomen. Een heftige emotie, die vastgelegd werd in dit beeld.

“De twee werken die we hier tonen zijn in zekere zin erg tegengesteld: bij mij is de rug open, bij Chantal is de buikzijde opengewerkt. Ik werk van binnen naar buiten, zij werkt van buiten naar binnen. Zij werkt ook heel fysisch, in de materie zelf. Mijn werk moet esthetisch en anatomisch correct zijn, maar heeft vooral een hoge symbolische waarde.

“Wat ik voornamelijk bewonder aan Chantal is haar werkethiek. Haar liefde voor het materiaal spreekt uit alles wat ze doet. Ze heeft een diepe affiniteit met de stenen die ze bewerkt. Alsof ze daarin het wezenlijke aanvoelt, wat zich vertaalt in een oprecht en intens respect.”

Dit artikel verscheen eerder al in TheArtCouch Magazine #5. Wil je meer interessante kunstenaars ontdekken? Koop dan het magazine! Het volgende verschijnt op 26 oktober 2020!