“Saskia Weyts imponeert of pretendeert niet met haar kunst, ze verfijnt”, schreef Annelies Vanbelle in 2020 over Saskia Weyts. “In een subliem, subtiel spel met licht en kleur tilt ze de waarneming van de kijker naar een andere dimensie. Wat je ziet is de muziek van haar ziel, zijn de tonen van haar hart. Want schoonheid schenken aan de wereld vindt ze zoveel belangrijker dan naam en faam.”
Je kan haar kunst best zien als een surfen op de natuurlijke, wezenlijke onderstroom van het zijn, wat de Franse filosoof Henri Bergson bedoelde met zijn begrip van vitalisme: “Mijn kunst bestaat erin het leven zijn gang te laten gaan”, zegt Saskia zelf. “Ik kopieer de natuur niet, ik ben ermee in harmonie, ik doe zoals zij, ik ben haar verlengstuk, ik zet haar schepping verder. Ik leid niet, ik word geleid. Ik creëer niet, ik word gecreëerd.” Het is geenszins een passieve belevenis, zo blijkt, anders zou ze niet de drang voelen om deze stroom aan bewustzijn aan doek of papier toe te vertrouwen.
De drager is -in het geval van Saskia alvast-, niet de boodschap, het is een substantieel, vitaal onderdeel van het proces. Het ìs het proces, waardoor je als kijker evengoed deel uitmaakt van wat wordt waargenomen, net als van de oorspronkelijke creatieve actie.
Je moet ervoor openstaan, uiteraard, zonder hierover na te hoeven denken, zonder je gewaarwording te bezwaren met interpretaties en opinies, maar dat is waar kunst per slot van rekening toe uitnodigt: het deel uitmaken van een gemeenschappelijk bewustzijn, het toetreden tot de onderlaag van het zijn. C.G. Jung schreef ergens dat de mens een druppel betekenis is in een zee van zijn. Je kan daarom de werken van Saskia als synesthesieën omschrijven, zoals Annelies Vanbelle deed: een uitnodiging om alle zintuigen in deze gemeenschappelijke zee onder te dompelen…
“De adem van de Lente” met werk van Saskia Weyts kan je tot 26 februari bekijken in de Zebrastraat Gent. Klik hier voor alle info!
