De iconische witte schilderijen van Robert Ryman nemen een bijzondere plek in de kunstgeschiedenis, onder meer omdat ze een fundamentele verschuiving betekenen in de manier waarop we schilderkunst waarderen en begrijpen. Op zich zijn er nog wel zo’n verschuivingen geweest, maar Ryman ging ng een stapje verder dan zijn voorgangers, door radicaal de heersende normen te verwerpen. Hij blijft hierdoor een inspiratiebron voor hedendaagse kunstenaars, al blijft de vraag of je blijvend radicaal kan vernieuwen uiteraard: de vernieuwing zelf maakt op den duur deel uit van het establishment…
In de tentoonstelling bij David Zwirner Gallery, die zijn formatieve jaren bestrijkt, krijgen bezoekers een diepgaand inzicht in de periode van 1961 tot 1964, waarin Ryman zijn stempel drukte op de kunstscene. Zijn weigering om zich vast te leggen op traditionele labels zoals abstract expressionisme getuigt van zijn onafhankelijke geest en zijn streven naar originaliteit. “Ryman richtte zich op de fysieke handeling van het schilderen zelf”, valt te lezen in het persbericht, “een benadering die de aandacht vestigde op het proces en de materiële aspecten van kunstcreatie.”
Deze expositie belicht Ryman’s vroege experimenten met verschillende dragers en materialen, waarbij het vierkante formaat een opvallende rol speelde. Zijn beheersing van kleurgebruik komt ook naar voren, wat aantoont dat zijn kunst niet alleen draait om de afwezigheid van kleur, maar ook om de subtiliteit en nuance van wit. Ryman’s werk gaat over de ervaring van kijken, de textuur van verf, en de interactie van licht op het oppervlak.
Mocht je het moeten missen kan je hier alvast mee een kijkje nemen:
Robert Ryman: Line loopt tot 13 januari bij David Zwirner Gallery in Londen.
Cover foto: Robert Ryman, Untitled, 1964
