Dat een traditionele galerie zich inlaat met een onderwerp als kunst en technologie mag enigszins verrassend lijken. Het getuigt alleszins van een ruime blik op wat kunst is of kan zijn – misschien met meer oog voor wat ze met een mens doet dan voor wat ze precies moet voorstellen. Ysebaert verrast wel meer op dat vlak. Ik denk spontaan aan de samenwerking met de naburige Freinetschool, waarvan de leerlingen, onder begeleiding van Nick Ervinck, van kunst mochten proeven en het resultaat ervan in de galerie tentoonstelden. Een heerlijk initiatief.
Voor de huidige expo nodigde de galerie vier kunstenaars uit met elk een heel aparte praktijk. De Franse Patrick Tresset trainde jarenlang een AI om portrettekeningen van mensen te maken, vanuit drie verschillende invalshoeken. Het systeem gaat daarbij naar verluidt op zoek naar emoties die het zelf niet kan kennen – of tenminste niet zoals wij ze ervaren. De installatie roept dan ook allerlei vragen op, zoals hoe een AI-systeem naar ons kijkt, en of onze emoties geobjectiveerd kunnen worden tot een algoritme.
Ommery De Zutter toont een reeks grote omgevingen waarrond een virtuele realiteit werd opgebouwd (die je ook kan beleven), maar die in 2D uitgeprint een complex web onthullen van patronen, relaties en dimensies. Misschien vormen ze een reflectie van het parcours dat ook onze hersenen afleggen wanneer ze hun omgeving trachten te vatten. Ze bieden een spiegel van hoe we onze onkenbare werkelijkheid interpreteren. Je moet dan ook in zekere zin dubbel werk verrichten om deze interpretatie opnieuw te interpreteren – je raakt onweerstaanbaar opgeslorpt in de logica van deze nieuwe wereld.
Modeontwerper Tom Van der Borght toont een aantal AI-gegeneerde modestukken, waarmee hij intussen al enige faam heeft verworven. Zijn ontwerpen kenmerken zich door een ontembare creativiteit en experimenteerdrang, die alvast aantonen dat een kunstenaar met behulp van nieuwe technologieën de grenzen van de verbeelding nog verder kan verleggen. Je zou langzamerhand kunnen spreken van een nieuwe, specifieke vorm van kunst – laten we het ‘prompt-art’ noemen? Opvallend zijn ook zijn ‘Wall Jewels’: kleurrijke, met de hand vervaardigde wandtapijten en totems uit gerecycleerde materialen en deadstock kralen. Elk stuk is een “ritueel object dat identiteit, inclusiviteit en verbeelding viert.”
Nick Ervinck staat sowieso bekend om zijn experimenteren met vormen en materialen – een aantal van zijn verfijnde sculpturen zijn ook op deze expo te zien. Een kleine primeur: voor het eerst toont hij een wandtapijt dat zijn digitale vormentaal vertaalt naar textiel. Veel meer informatie heb ik voorlopig niet over deze nieuwe richting, maar ze wekt alleszins de nieuwsgierigheid op.
Technologie is niet meer weg te denken uit de kunstpraktijk, en het zijn lang niet enkel neofieten die er zich – bij gebrek aan artistieke vaardigheid – op toeleggen, zo blijkt. De symbiose tussen kunst en technologie opent onverkende (denk)paden. Ze verbreedt ons belevingsveld én -vermogen. Dat doet kunst, goede kunst, sowieso, maar dankzij nieuwe instrumenten wordt de ruimte waarin kunst plaatsheeft nog wat extra verruimd – zo toont alvast deze ‘Future Visions’ aan.
fotos ©TheArtCouch
‘Future Visions’ loopt nog tot 15 juni 2025 bij Galerie Ysebaert in Sint-Martens-Latem.
