Het Ooidonk Art Festival, een visueel feest voor de nieuwsgierige kunstliefhebber

Posted By Frederic De Meyer

Context doet veel met een kunstwerk. In de white cubes van galerieën wordt context weggehaald om een kunstwerk als autonoom geheel te presenteren, maar plaats het in een meer beladen omgeving en de wisselwerking tussen kunst en omgeving gaat het al snel met nieuwe betekenissen beladen. Het werkt in twee richtingen: kunst kan veel toevoegen aan de plek waarin het wordt geënsceneerd. Vaak moet het zich plooien aan de eisen van de omgeving, maar evengoed met het zich erin vermengen, of er haar eigen plek opeisen. Soms is het de context die lijdt en kreunt onder de kunst die alle aandacht opeist. Het is een moeilijk evenwicht, dat snel verstoord kan worden wanneer een van beide elementen de bovenhand neemt.

Het Goed Te Réables aan het kasteel van Ooidonk lijkt wel een droomplek om naar dit evenwicht op zoek te gaan. Het weidse landschap dient sowieso als open uitnodiging om stil te mijmeren. De hoeve zelf biedt de nieuwsgierigen onder ons dan weer talrijke plekjes om op ontdekkingstocht te trekken. Galerie Francis Maere palmt het jaarlijks in met een even eigenzinnige als eclectische selectie aan kunstenaars. Ik kan me nauwelijks de uitdaging inbeelden om hierin en de kunst, en de pand tot een evenwichtig geheel om te dopen, maar het is alleszins gelukt.

Blikvanger is Hanneke Beaumont, die grote delen van de achtertuin en de stallen mocht inpalmen. Ze illustreert meteen wat ik bedoel met het evenwicht. De blikken en houdingen van haar figuren vallen moeilijk te interpreteren en nopen, voor wie goed kijkt, onmiddellijk tot ingetogenheid. De werken in de tuin bieden een zintuigelijk verwarrende wisselwerking met het landschap, maar het zijn wat mij betreft vooral de werken in de stallen die me beklijfden. De helse drukte die er ooit moet geheerst hebben is er nog latent aanwezig, maar in de figuren van Beaumont heerst vooral een intense stilte, alsof de bedrijvigheid van weleer is geïmplodeerd in hun geïsoleerde innerlijke contemplatie. Het zorgt voor contrast, maar juist daardoor tot een perfecte harmonie.

foto’s: TheArtCouch

Het parcours loodst je verder langs bijhuisjes en stallen waar zo’n twintig kunstenaars een plek vonden of veroverden, soms discreet en nagenoeg onopvallend, soms statig en zelfzeker. Soms hebben ze zich aangepast aan de omgeving die hen werd geboden, maar evengoed lijken de ruimtes zich aan hun aanwezigheid te hebben aangepast. Een vreemde wisselwerking, op zoek naar een harmonie die wel degelijk bereikt werd.

Het is geen voorgekauwde expo, lang niet. Het biedt ook geen hapklare kijkervaring. Je blik zal zich actief moeten plooien aan de wisselende contexten, je geest zal enige lenigheid voor de dag moeten leggen om zich van ruimte tot ruimte aan te passen aan andere belevingen, je zintuigen worden continu alert gehouden. Van de magistrale zenwerken van Yumiko Yoneda naar de hersenkronkels van Ruth Devriendt, de robuustheid van Guillaume Bijl of de knappe in epoxy gehulde stukjes hemel van Sylvie Martens, je navigeert van verrassing naar verrassing, in een even verrassende als prikkelende ervaring.

Voor wat rust kan je best het einde van het parcours afwachten, waar je vanuit je luie strandstoel nog wat nagenieten of -praten van de ontdekkingstocht.