Soms moet je een galerie via kleine wegen te velde zien te vinden. De omgebouwde schuur herbergt nu kunst in plaats van koeien. Het statige kasteel heeft alle frivoliteit van zich afgeslagen en houdt het op strakke moderne werken. Het contrast met de door de tijd verweerde muren geeft diepgang aan zowel het werk als de bezoeker. Kunst komt overal en gedijt overal.
Het kan ook anders. Zoals bijvoorbeeld in onze hoofdstad. In afstand op een boogscheut van elke Belg, in tijd verlies je zelfs op zondag het geloof in elk mobiliteitsplan. In Elsene strekt het Rivoli-gebouw zich als een vacuüm getrokken brutalistische spin uit over de steenweg. Meer dan 15 galeries hebben er hun onderkomen gevonden. Grote ramen, en ook de deuren zijn ramen. En veel witte muren, heel erg witte muren. De kunstwerken lonken, maar de grote transparantie zorgt ervoor dat heel wat mensen vanuit de iets donkerder centrale gang toekijken. Echt uitnodigend is het niet om in die witte plassen licht te stappen. Wie zal op je afkomen? Is er wel iemand? Een enigszins bevreemdend gevoel. Dat kunst zo in glazen aquariums zit. Dat er ook niet direct iets gemeenschappelijks is behalve het wit van de muur. Een boeiende bonte mengeling van werken wel, een beetje zoals je in een museum verrast kan worden door van de ene zaal in de andere te struikelen.
Recent las ik de bedenking van een galerist dat het wel goed geweest is dat al die kunstwerken zo nodig met elkaar in dialoog moeten gaan. Hangen in stilte was de boodschap. Waarom inderdaad niet alles gewoon naast elkaar zonder noodzaak net iets meer te willen betekenen. De bezoeker zal er wel het zijne van maken. Als dat niet lukt, zal het wellicht niet aan de kunst liggen.
Ik wil hier zeker ook niet het omgekeerde promoten. Want ook daar zijn we teveel in gepamperd geraakt. Dat de ‘experience’ de overhand neemt. Dat de kunstwerken als decor lijken te dienen voor allerlei side-events met speciale cocktails en exquise hapjes. Dan hebben de witte vitrines misschien nog meer bestaansrecht. Op z’n minst laten die de kunst goed uitkomen. Zo goed zelfs dat je je afvraagt hoe een werk er ooit weer weg kan geraken. En dus niet alleen bekeken maar ook omarmd kan worden. Want, is dat niet het ultieme doel van de reis van een kunstwerk: thuiskomen bij iemand?
Het lijkt me een spreidstand voor zowel de kunstenaar als de galerist: wat moet een kunstwerk in zich hebben zodat de kijker zin heeft het mee te nemen naar huis. Kan die zich een voldoende beeld vormen van hoe het zich daar zal inpassen? Misschien zijn daar al andere werken, die ook geen nood hebben aan dialoog en liefst in stille eenzaamheid hangen. Of hoopt die met het werk net een nieuwe verbinding op het thuisfront te realiseren. Iets waar de galerist en de betrokken kunstenaars geen weet van hebben, misschien ook niet zouden kunnen bedenken. Blijft de vraag hoe kunstwerken zich best gedragen tijdens hun reis naar hun finale bestemming.
- Als kunst niet enkel aan de muur hangt en het boek erover niet enkel laat lezen - april 11, 2025
- Is een tentoonstelling het begin of het einde van een traject? - februari 21, 2025
- Hoe gedragen kunstwerken zich op hun reis? - februari 13, 2025
