Aan sommige kunstenaars merk je onmiddellijk dat ze een heel specifieke gevoeligheid hebben, zonder te kunnen duiden hoe of waar dit gevoel vandaan komt. Projectie, hoor ik sommigen denken. Dat kan. Het behoort tot de autonome functies van een kunstwerk om bepaalde gevoelens los te weken bij de kijker, los van de maker.
Een geoefend oog, waar ik me langzamerhand toe durf te rekenen, neemt echter iets meer afstand. Hij houdt rekening met het feit dat kunst dit effect kan sorteren, en bekijkt het dan ook vanuit een metapositie, vanuit een panopticum met zicht op de verschillende richtingen die de emoties bij hemzelf kunnen inslaan. Ietwat Stoïcijns zal hij de gevoelens observeren die een werk teweegbrengt, meer dan het werk zelf soms.
Hij kan nog steeds overmand worden, natuurlijk, door verstomming en verbazing, ontroering en betovering. Maar deze momenten worden zeldzamer naarmate hij deze gevoelens in relatie met kunst veelvuldig heeft ervaren. Projectie dus. Het is nochtans niet mijn gewoonte over mijzelf te spreken in de derde persoon. Ik switch even.
Iets dergelijks overkwam me bij het zien van het werk van Ruth Devriendt. Niet zozeer een specifiek werk of een welomlijnde stijl -die heeft ze wel, maar dat is niet wat me trof. Eerder de veelheid aan geladen gevoelens, de reikwijdte aan emotionele golflengtes die ze beslaat. Een soort diepgang ook: haar boodschap is urgent, dat voel je, al wil ze het duidelijk niet opdringen. Je kan een denkproces ontwarren, al valt het niet meteen tot een coherente essentie te vatten. Ze laat sporen na van het proces, maar wist deze evengoed zorgvuldig uit, waardoor een onwennige wisselwerk ontstaat tussen het expliciet intieme en het latent uitgesprokene. Een opvallende combinatie, die me meteen intrigeerde.
Ik bleef wat langer dan voorzien hangen bij de opstelling bij Verduyn, aangezien Ruth nog een werk zou komen leveren. Ik wou in mijn menselijke kleinigheid een glimp opvangen van de persoon achter de kunst, zien of mijn eerste indrukken kloppen, of de resonantie van het werk ook een materiële gedaante heeft. De tijd van een koffie en wat banale vragen, meer hadden we niet. Meer had ik ook niet nodig om op slag volledig geboeid te geraken door wat ze doet. Al zeker door een zinnetje dat ze schijnbaar achteloos als antwoord presenteerde op een van mijn eerste vragen: “ik schilder wat ik nodig heb.”
foto’s: © TheArtCouch
Het werk van Ruth Devriendt is te zien p de groepstentoonstelling Infamia, samen met werk van Gustavo Díaz Sosa, Marc Janssens, Bis Vika and Bao Vuong. Van 10 maart tot 5 mei bij Verduyn Gallery in Moregem (Oudenaarde). Klik hier voor alle info.
