Het meedogenloze spel tussen verschijnen en verdwijnen, het domineert ons bewuste leven zonder dat we het in de gaten hebben. Zijn we louter ontvangers van ervaringen? De neurowetenschappen stellen dat we onze waarneming grotendeels zelf produceren. We vervaardigen letterlijk de wereld om ons heen, die het ons als neutrale, externe wereld terugdient. Vanwaar deze ‘disconnect’ dan, waarom voelt het alsof zaken buiten ons om gebeuren?
Het vergt een dynamische vorm van vaststellen om het te kunnen bevatten. Een denklaag creëren waar in nieuwe ruimtes en dimensies wordt gedacht. Het rationele vernis wegschrapen, op zoek naar de primer, de rauwe verschijning van de naakte emotie -de ‘eerste betekenis’. Deze emoties zijn geen losstaand fenomeen die diep in onszelf ontstaat, noch bieden ze louter een reactie op impulsen uit de buitenwereld. Je kan zelfs niet spreken van een wisselwerking, gezien er wezenlijk geen onderscheid tussen beide bestaat.
Het bestaan zelf lost het verschil tussen beide op. Alle pogingen een enkel aspect te vatten resulteert noodgedwongen in het verlies van grip op het andere aspect. Het onzekerheidsprincipe van Heisenberg geldt ook op menselijk niveau.
Voor Ronny Delrue vormt dit proces een vorm van mentale hygiëne. Niet zo gek ver weg van de visuele hygiëne van Antoon De Clerck. In sé is de betrachting dezelfde: zich ontdoen van ruis; de brokstukken van onze ervaring, mentaal of sensitief, als grondstof gebruiken om een verhaal te reconstrueren dat enkel in de ontastbare herinnering bestaat. Veelal het eigen verhaal, maar niet uitsluitend. In Villa De Bondt hangt Ronny een portret van Jan-Albert De Bondt, geperforeerd op moeders wijze: het belang van de persoon vervaagt, ook in de onvergankelijk lijkende villa.
Al zullen ook de meubels van Jozef De Coene en de beelden van Geo Verbanck in Villa De Bondt op langere termijn slechts een mijmering blijken te zijn, weet de kunstenaar. Niets weerstaat de kracht van entropie. Uiteindelijk is het dat dat hij doet: een tijdelijke weerstand bieden aan de uitdijende herinneringen aan het bestaan. De contouren van de menselijke gedaante verdwijnen uit zijn doeken, wat in de plaats komt is nog hoogst onzeker. Ongedefinieerd, maar daarom niet betekenisloos, hoe erg hij referenties naar betekenis ook schuwt.
Het sijpelt in de titel van zijn expo: Ikigai. Het evenwicht tussen wat je wilt, waar je goed in bent, wat de wereld nodig heeft en waar je uiteindelijk je brood mee verdient. De sleutel voor een lang of langer leven, die hij anderen lijkt te bieden enkel door hen te herdenken, ook al heeft hij ze niet gekend, ook al zullen zij er niets meer aan hebben. Hij beeldt hun weerbaarheid uit, in zekere zin. De overgang tussen twee wezenlijke levensfases: het bestaan en het niet-bestaan, die hij ritueel herenigt in zijn werk. Hij incarneert en excarneert het leven, zonder onderscheid, zonder oordeel, als een daad van beruste rebellie.
De expo Ikigai met werk van Ronny Delrue loopt tot 11 februari in Villa De Bondt, Krijgslaan 124, Gent. Open op afspraak van do-zo van 14-18u.
