Het vergt een -gezonde- dosis lef, en wat onbezonnenheid misschien, om opkomend internationaal toptalent naar Moregem, Oost-Vlaanderen te halen. Stefanie Verduyn gaat weliswaar uit van een buikgevoel, maar blijft wekenlang puzzelen met haar mood board om het geheel te doen kloppen. Eenmaal ze de knoop heeft doorgehakt kan geen grens of administratieve uitdaging haar stoppen om het project vorm te geven. Het is zelden of nooit een heel beredeneerde keuze.
Ze zoekt geen evenwicht tussen genders of status, louter commerciële overwegingen komen slechts op de tweede of derde plaats. De bezoeker biedt het wel steevast een ontdekkingsreis, waarbij je, geholpen door de aparte ruimtes die het mogelijk maken een eigen sfeer te creëren rond de gepresenteerde werken, van verrassing naar verrassing wordt begeleid op een ongedwongen, natuurlijk ritme.
Ook de huidige tentoonstelling, Thread the Needle, biedt heel wat voer voor de kunstminnende geest. De titel refereert expliciet naar het werk van het kunstenaarsduo Paulien Jans & Lisa Ijeoma, die voor het eerst gezamelijk werk tonen waarin ze al wevend een interpretatie bieden van het artistieke parcours en kunsthistorisch belang van Camille Claudel. Dit biedt meteen ook een draad met enkele andere kunstenaars in de expo, vooral de Ierse Sian Costello. De textielwerken van het duo geven alleszins blijk van een specifieke gevoeligheid. Ik ken eerlijk gezegd hun persoonlijke werk nog niet voordat ze beslisten samen te werken, het maakt me alleszins nieuwsgierig naar meer.
Zo ook het werk van Ewoud Viane, die met hen de grote ruimte deelt. Na een tijd met textiel gewerkt te hebben legt hij zich nu toe op een soort printtechniek waarvan de finesses mij een mysterie blijven -ik ben niet zo praktisch aangelegd- maar die aan zijn stillevens een aparte dimensie lijkt toe te kennen. De treffende symboliek van zijn diptiek, waarin de vitale bloem stuif biedt aan de stervende, geeft alvast aan dat er meer in zijn werk zit dan op het eerste oog blijkt -iets wat wordt versterkt door het feit dat zijn negatieven aan de achterkant van zijn werken worden gehecht (als ik het goed heb begrepen). In de tweede ruimte vind je nog een ander jong Belgisch talent, Elisia Poelman, die ook de natuur als uitgangspunt heeft, maar waarvan je bezwaarlijk kan stellen dat het nature mortes betreft: bij haar wemelt het van vitale levensvreugde.
In dit gebouw heeft Elisia het gezelschap van de -voor mij dan toch- twee meest opvallende kunstenaars van deze expo. De Ierse Sian Costello biedt een reflectie over de vrouwelijke rol in de maatschappij, en de vaak vervormende en benauwende blik van de man op deze rol. In haar heel bijzondere stijl vermengt ze vaak het sensuele vrouwenlichaam met de objectiverende blik van de mannenogen, die je niet zelden op de meest intieme plekken gewaarwordt. Een heel bijzondere ervaring, al valt juist het zelfportret waarin ze dit thema niet behandelt mij het meeste op, misschien omdat het ergens een samenvatting vormt van haar stelling: de identiteit ligt elders dan in het lichaam.
Ook de Chinese Lou Daohua denkt diep na over maatschappelijke thema’s. Allerhande ledematen en objecten -en ogen- voeren er een levenstoneel waarvan de boodschap niet meteen duidelijk is, maar waarvan je van bij de eerste oogopslag weet dat het prangend is. Door de ogenschijnlijke vrolijkheid schemert latent een dreiging, al blijkt de boodschap ook op een vreemde manier hoopvol: introspectie en zelfacceptatie zijn essentieel om overeind te blijven in een onbegrijpelijke, chaotische wereld.
foto’s: TheArtCouch
Thread the Needle, met werk van Sian Costello, Lou Daohua, Gabrielle Graessle, Adam Handler, Paulien Jans & Lisa Ijeoma, Elisia Poelman, Ewoud Viane, vindt plaats tot 3 december bij Verduyn Gallery in Moregem. Klik hier voor alle info.
