Isidoor Goddeeris en de sporen van een ongewisse bestemming… expo verlengd bij Francis Maere in Gent

Posted By Frederic De Meyer

Het leven zit vol subtiele tekenen die, voor wie er ontvankelijk voor is, naarmate de tijd verstrijkt, symbool gaan staan voor het leven. Naar verluidt is Isidoor Goddeeris opgegroeid aan een uit gebruik geraakt treinspoor. Ik kan me nauwelijks een speelveld inbeelden dat meer de leergierigheid zou aanwakkeren bij een kind. Een eindeloos spoor, de confrontatie met de ultieme keuze tussen twee richtingen met een ongekende bestemming, leven ‘aan de rand van oneindigheid’. De hersenen vormen zich het sterkst tijdens de adolescentie. Het prille spoor uit zijn jeugd zal ongetwijfeld in het latere denken van de kunstenaar zijn geïmpregneerd, het beeld zal wellicht nog door zijn aderen sijpelen wanneer hij zijn bijtel of zijn potlood hanteert.

Of dit er de oorzaak van is is moeilijk te achterhalen, maar vast staat dat de kunstenaar zich in een limietloze wereld heeft weten te manoeuvreren, waarin alle materialen, formaten en thema’s dienen om het imaginaire vorm te geven. Het is alleszins een pril gegeven, ten prooi aan de meest existentiële contradicties. Kracht en broosheid wisselen elkaar af, zo ze al niet in een enkel beeld vervallen. De kolossenvoet van een paar ton staat als een ballerina op de toppen van de tenen, gehavend en luchtig, lachwekkend absurd misschien, maar het beeld bezit ook de magische gave om te ontroeren. Misschien de sterkste emotie die ik ken.

Hij trekt dit door in zijn houten constructies, waarin hij wijst op de fragiele constructie van het zelf, van de wereld om ons heen, en van onbreekbare maar broze band tussen beide. De verfijnde onafgewerkte brug blijft in het ongewisse hangen; zijn stierenkop is moegestreden wanneer hij zijn nederlaag erkent, en lijkt te berusten in zijn lot; zijn bijenkathedraal is tegelijk een ode als een waarschuwing, onze toekomst ligt in handen van een intrinsiek evenwicht tussen het kleine en het monumentale, tussen het organische en de ideeënwereld.

Hij past het in deze expo op zichzelf toe, lijkt het wel, door zijn oeuvre te vermengen met dat van illustere voorgangers. Je zou er haast een schijn van grootheidswaanzin in kunnen vermoeden, ware het niet dat ze zo harmonieus zijn samengevoegd, de bronzen Ponte Vecchio voor de bloeddiepe Spilliaert, de hilarische badkuip aan de voeten van Delvaux, de subtiele schetsen rond de nog onbestemde stapel houtstaafjes in zijn nagebootste atelier, het is een oeuvre in wisselwerking met de wereld, absorberend, abstraherend maar evengoed gul teruggevend, verteerd in het langzame verteren van de mentale constructies.

Doelloos is dit geenszins, dat voel je bij elke nieuwe ontdekking op de expo. Net als de treinsporen vertoeft de bestemming in het ongewisse, maar nooit twijfel je aan het feit dat er een bestemming is.