2 people kissing for 1 minute (1 couple), after 100 minutes 2 people kissing for 3 minutes (2×3 couples), after 98 minutes 2 people kissing for 4 minutes (2x3x4 couples)… + 2 people kissing for 1 second (1×1 couple), after 1 second, 2 people kissing for 2 seconds (1×1 couple), after 3 seconds 2 people kissing for 5 seconds (1×3 couples), after 8 seconds 2 people kissing for 13 seconds (3×8 couples)…
Wie denkt dat bovenstaande een scenario vormt voor een performance heeft het mis. Het is het soort denkwerk dat Jorine Voigt gebruikt om haar kunstwerken te maken, in bovenstaand geval haar Untitled 1-14, #11 uit 2006.
Om het even het thema dat ze uitkiest, de vliegpatronen van arenden, bloemen uit de botanische tuinen van de steden die ze bezoekt, of erotische Japanse tekeningen, ze zal ze steevast op dezelfde, algoritmische manier benaderen. Een algoritme dat enkel zijzelf kent, welteverstaan. Het is geen uitgeschreven regel, geen formule. Niettemin is het een logica, een manier om vorm te geven aan de omgeving die ze gewaar wordt, om deze te doorgronden. Misschien vormt dit de basis voor elke kunst dit, in zekere zin.
Mocht dit al zo zijn, dan vormt de kunst van Jorinde wel een bijzonder hermetische manier om kunst met dit opzet te gebruiken. Ze is daarbovenop niet kwistig met uitleg over haar procédé. Al kunnen de liefhebbers wellicht wat verlicht worden door de tekst die ze schreef voor haar boek Piece for Words and Views, waarin ze min of meer begrijpelijk uit de doeken doet hoe haar gelijknamige cyclus tot stand kwam. Een van de centrale uitgangspunten voor deze serie was het boek van Roland Barthes Fragments d’un discours amoureux uit 1977. Ze las het boek zoekend naar welke beelden specifieke woorden uit het boek opriepen, alsook het boek als geheel, en mengde deze beelden met de -weliswaar geëncrypteerde- woorden zelf, de titel van het hoofdstuk en het paginanummer, om dit geheel dan uit te knippen om voor haar collages te dienen. Het verklaart de soms repetitieve elementen doorheen de werken uit de cyclus.
“Each visualized word is embedded over a notation of spatial and temporal processes. The result of the arrangement of the pictured words selected from the text is a mixture of representational and abstract images in a stage somewhere between collective and individual language“, aldus Jorinde.
Uitgaande van een universeel verstaanbare taal (het boek van Barthès) hertaalt ze de woorden in een visuele, heel persoonlijke taal met een eigen vorm en kleur (die weliswaar nog verband houden met de oorspronkelijke woorden, zo zal ze een hart nog steeds rood kleuren), een eigen beweging (om de relatie tussen de woorden aan te geven, een indicatie van hun richting), een eigen melodie (feitelijk een parallel thema in het werk, en voor een stuk een manier om het verlopen van tijd te vast te stellen zonder het te moeten meten) en, tot slot, een eigen ritme (een herhaling van een aantal woorden om ze beter begrijpbaar te maken: ‘It is first the multiplicity of views that makes what is seen truly visible.”)
Mocht je reeds afgehaakt hebben, het is je vergeven.
Het neemt niet weg dat haar werk van bij de eerste oogopslag fascineert. Zowel visueel als cerebraal merk je onmiddellijk dat hier iets aan de gang is. Je gaat intuïtief op zoek naar de codes om het werk te verstaan, misschien omdat je aanvoelt dat diezelfde code de kunstenaar helpt om een realiteit te vatten, een realiteit die niet noodzakelijk werkelijk bestaat, maar in haar werk toch vorm krijgt en substantieel wordt.
Enfin, ze legt het zelf zoveel beter uit. Wie het in haar eigen woorden uitgelegd wil zijn verwijzen we graag naar de korte reportage van Vogue Deutschland onderaan deze post. Om haar tentoonstellingen ‘live’ te bekijken zal je zwaar aan je internationale reisplannen moeten sleutelen, maar je kan alvast op haar Facebook pagina haar toekomstige expo’s volgen.
