Op de school waar ik als kind ging kregen we sporadisch kunst ingelepeld. De keuze viel steevast op tentoonstellingen waarin de canon van de Vlaamse kunst te zien was. Ik herinner me nog levendig de handen van Permeke en de groenten van Joachim Beuckelaer. Door deze selectie verkreeg ik echter -naast een blijvende fascinatie voor kunst- de indruk dat kunst uitsluitend te maken had met overleden mensen. Kunst was dood, in de meest letterlijke zin. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat er zoiets bestond als een levende kunstenaar, laat staan dat deze iets zou kunnen produceren dat even boeiend was als de oude meesters die ik te zien kreeg.
Vandaar dat ik steevast even meeluister wanneer ik een groep schoolkinderen uitleg hoor krijgen bij hedendaagse kunst, zoals onlangs nog bij de expo van Rose Wylie in het S.M.A.K. Grotendeels uit nostalgie voor een ervaring waar ik nooit heb mogen proeven dus. Noem het gerust jaloezie.
Ik ben van nature niet jaloers, maar moet toegeven dat dit lelijke sentiment me nog sterker overkwam bij het bekijken van het project dat de kinderen van de Simmonetschool in Sint-Martens-Latem mochten verwezenlijken samen met een kunstenaar die de buitengrenzen van kunst op talrijke manier onderzoekt en overschrijdt: Nick Ervinck. Een jaar lang mochten ze met hem in gesprek, verkenden ze zijn denken en werk, sommigen mochten zelfs naar zijn atelier om er tastbare, zichtbare kunst te maken gebruik makend van zijn technieken en materialen! Meer nog: op het einde van het traject mochten allen de opgedane kennis in praktijk omzetten, en kregen ze een tentoonstelling aangeboden in de naburige galerie Ysebaert. Om mijn jaloezie kernachtig samen te vatten: waw!
Welke impact zou zo’n project hebben op de schoolkinderen? Het is wellicht nog wat te vroeg om dit soort conclusies te trekken. Niettemin kan het potentieel ervan nauwelijks worden overschat. Zoals Freddy Decreus het mooi schetste in zijn openingswoord van de expo: “Zo leuk ook dat deze kunstenaar samen met jullie school dezelfde idealen koestert, deze van een vrije ontdekking van de wereld. Niemand verplicht jullie hier om in een bepaalde richting te denken, jullie zijn vrije naturen die volledig op jullie eigen kracht kunnen betrouwen om schoonheid te ontdekken.”
Zijn deze kinderen nu allemaal kunstenaartjes in spé? Wellicht niet, en dat hoeft op zich ook niet. Een wereld met uitsluitend kunstenaars zou misschien ook wat saai zijn. Wel zullen ze ongetwijfeld nieuwe potentiëlen hebben leren ontginnen binnen een gelimiteerd lijkende omgeving. Ze zullen hopelijk de wereld met nieuwe, vernieuwende ogen hebben leren zien en hun denkkader hebben leren te verbreden. Het pleit alleszins voor meer STEAM in plaats van STEM: naast Science, Technology, Engineering en Mathematics heeft Arts ongetwijfeld een plek te veroveren, en te koesteren.
°
Het resultaat van dit project kan je tot 30 april ontdekken bij Ysebaert Gallery. Nick Ervinck kreeg met een reeks beeldhouwwerken, nieuwe tekeningen (met meer kleuren!) en prints de eerst ruimte toegewezen. De tweede ruimte achteraan is voorbehouden aan de kunstwerken van de leerlingen, waarvan drie ook worden geveild ten bate van de werking van de Simmonetschool. Klik hier voor alle informatie!
ps: in de selectie foto’s hieronder werden voornamelijk de werken van de kinderen geselecteerd (sorry, Nick!).
foto’s: TheArtCouch
