Sommige kunstenaars blijven verrassend actueel, zij in een licht dramatische zin dan. Doorheen zijn carrière dacht Philip Guston diep na over de verantwoordelijkheid van de kunstenaar als getuige van ‘de wreedheid van de wereld’. Voortdurend veranderend en zichzelf heruitvindend, probeerde hij werk te maken dat de complexiteiten van het leven belichaamt, de schoonheid, absurditeit, humor en het lijden. In een wat vreemde psychologische wending is het juist het uitbeelden van de chaos die ons omringd dat ons enigszins helpt er orde in te scheppen.
Een kort overzicht. Zijn vroege werk omvatte muurschilderingen en schilderijen die racisme in Amerika en oorlogen in het buitenland aankaartten. Tijdens de sociale en politieke onrust van de late jaren 1960 werd Guston kritisch ten opzichte van abstractie en begon hij grootschalige schilderijen te produceren met stripachtige figuren, sommige met witte kappen die het kwaad en de alledaagse daders van racisme vertegenwoordigen. Het zijn voorbeelden van de geladenheid, het gewicht van zijn kunst, waarin de nachtmerrieachtige wereld vertaalt wordt in nieuwe en verrassende beelden.
Het is dan ook een expo om niet te missen, de grote retrospectieve die aan de kunstenaar gewijd wordt in Tate Modern. Kan je er niet tijdig heen, dan kan je nog steeds genieten van deze twee reportages. de eerste biedt een korte introductie vand e expo zelf, maar in de tweede vertellen conservatoren Michael Wellen en Michael Raymond, conservator Anna Cooper en de dochter van de kunstenaar, Musa Mayer, het verhaal van het leven en de carrière van Guston, evenals zijn rusteloze drang om zich creatief uit te dagen. De tweede biedt een begeleide rondleiding van de expo
‘Philip Guston’ loopt tot 25 februari 2024 in Tate Modern, Londen.
