Zijn boek I paint what I want to see ligt al een tijdlang op mij stapeltje. Naar het schijnt is dit al voldoende om je in zijn werk te willen verdiepen. Er is natuurlijk ook de retrospectieve die momenteel in Tate Gallery loopt, maar zelfs voor een citytrip momenteel geen tijd. In afwachting van beide dan maar wat studeren over de man, en mee door de tentoonstelling wandelen op ritme van de beelden van Vernissage TV, die het grote voordeel biedt om zonder uitleg of woorden even mee te sluimeren doorheen de werken.
Een vluchtige blik doet alvast versteld staan over de fundamentele breekpunten in zijn werk. Van het murale activisme uit de beginjaren, naar het surrealisme en abstractie en, tenslotte, bij zijn terugkeer naar Italië, een periode van rust en overschouwing.
“De tentoonstelling begint met Gustons opvoeding als kind van Joodse immigranten die in 1922 aan vervolging ontsnapten en naar Los Angeles migreerden. Als autodidact liet hij zich inspireren door cartoonbeelden, Europese Oude Meesters, surrealisme en Mexicaanse muralisme, waarbij hij zijn reactie op maatschappelijke onrechtvaardigheden uitte door middel van kunst. Gustons muurschilderingen en samenwerkingen, waaronder de radicale protestmuurschildering in Mexico uit 1934. Hij verhuisde naar New York, waar hij een bijdrage leverde aan de abstracte kunstbeweging van de New York School.
In de jaren 60 raakte Guston vervreemd van de abstractie en worstelde met het concept van het kwaad. Hij beelden Ku Klux Klan-leden af in een alledaagse settings, wat controverse en kritiek veroorzaakte. De expo vestigt de aandacht op Gustons terugkeer naar Italië en zijn latere werk met betrekking tot de ruïnes en tuinen van Rome. Zijn laatste decennium, doorgebracht in relatieve obscuriteit, was buitengewoon productief en gekenmerkt door samenwerking met dichters en het creëren van kenmerkende, droomachtige beelden waarvoor hij nu nog bekend staat.”
De korte inleiding en de beelden hieronder doen me alleszins zin krijgen me in zijn werk te verdiepen. Maar eerst zijn boek…
De retrospectieve in Tate Modern loopt tot 25 februari 2024.
