Van 26 februari tot 2 april loopt bij galerij Kusseneers een opmerkelijke tentoonstelling. Opmerkelijk, gezien er drie Belgische kunstenaars te zien zijn die qua achtergrond en stijl niets gemeen hebben, maar de gehele tentoonstelling toch een consequent geheel vormt.
Op het eerste zicht zou men de tentoongestelde werken onder de noemer ‘minimalistisch’ kunnen onderbrengen. Bij nader inzien zou dit echter volstrekt onterecht zijn.
Neem het werk van Jus Juchtmans bijvoorbeeld. Monochromen? Niet meteen, Juchtmans brengt (micro)laag per (micro)laag andere kleuren aan, waardoor zijn doeken uit meerdere, subtiel kleurrijke dimensies lijken te bestaan. Kijk naar de randen van zijn doeken, waar de druppels van de verschillende lagen ongemoeid werden gelaten. Door de gebruikte materialen biedt het geheel van een doek ook een zekere weerkaatsing, van de kijker zelf eerst en vooral, maar ook de ruimte errond. Is het de bedoeling om aan te tonen dat de werken geen aparte, zelfstandige plaats innemen, maar deel uitmaken van hun omgeving? We vermoeden van wel.
Lees zeker ook het manifest dat Peter Theunynck in samenspraak met Juchtmans schreef. Geen paniek, niets zwaarwichtigs, maar een mooie en directe getuigenis van hoe Juchtmans’ werk ontstaat. Welke principes hij (al dan niet) volgt. Een kleine greep:
(…)
2. Het schilderen
2.1. De schilder werkt volgens een vooropgezet plan.
2.1.2. Van een vooropgezet plan kan afgeweken worden.
2.2. De activiteit van het schilderen is horizontaal.
2.3. Het schilderen gebeurt in lagen.
2.3.1. Het aanbrengen van een laag is tegelijk denken en doen.
(lees het volledige manifest op de website van Juchtmans)
De jonge Jana Cordenier staat al een tijdje op onze volglijst. Haar subtiele, broze kleurschimmen voegen net als bij Juchtmans extra dimensies aan het doek. Grete Simkuté besteedde onlangs een mooi artikel aan Cordonier, waarin ze tevens een tipje van de sluier oplichtte achter het procedé van Cordenier :
“Cordenier behandelde voor- en achterkant van de wattine met spuitbussen olvorens deze op te spannen. Dat resulteerde niet enkel in een intense diepte (en aldus levendigheid) van de vlekken, maar ook in een verrassing waar deze terecht komen op de zichtbare vierhoekige inkadering. Zo lijken de puntjes die toevalligerwijze op de rand van de drager aanwezig zijn, deze grens over te hellen om zich uit te strekken in de ruimte”. (Hart magazine nr 143, juni 2015)
De derde kunstenaar die wordt tentoongesteld is misschien de meest verrassende in het trio. Wie Samuel Vanderveken’s vorige tentoonstelling heeft gezien zal zich de exuberante , kleurrijke en speelse vormen en figuren herinneren. Voor deze tentoonstelling lijkt hij echter een andere weg op te gaan. Strakker. Formeler. Minimalistisch? Allerminst. Naar eigen zeggen vormt dit nieuwe werk een logisch vervolg op het vorige. Beide zijn zoektochten naar de zin van een ‘bestaan dat voor de rest absurd en gedetermineerd is”. Het klinkt zwaarwichtiger dan het in werkelijkheid is. Ook in zijn strakke zwart-wit doeken blijft de kunstenaar speels, hier in de eerste plaats door middel van de techniek die hij gebruikt (voor wie het wil weten: hij gebruikt een eeuwenoude techniek die ‘encaustiek’ heet en gebruik maakt van bijenwas en een soort hars). Het geeft hem de mogelijkheid om met ‘oncontroleerbare toevalligheden’ te spelen.
“Wie zichzelf de tijd gunt om de delicate variaties in compositie, reflectie en textuur te overwegen, begrijpt de speelse complexiteit en gelaagdheid van de boodschap, die dit keer erg subtiel maar des te krachtiger vormgegeven is.” (Alessandro Simon, 2016)
Niet aarzelen als je de kans hebt! Van 26 februari tot 2 april te zien bij Kusseneers Gallery, Menenstraat 10, 1080 Brussel. Van donderdag tot zaterdag, van 14:00 tot 18:00.
- Marie Cloquet en de metafysica van de magnolia - mei 18, 2024
- Het numineuze in de nieuwe reeks van Steven Peters Caraballo, ‘The Vorce’ - mei 11, 2024
- Stijn De Pourcq, de esthetische restjes van het leven - mei 3, 2024
