Het is misschien niet algemeen geweten, maar ergens in het Zuiden van Frankrijk, in het kunstenaarsdorp Bages, houden twee Belgische kunstliefhebbers al jarenlang een galerij, ‘LATUVU’. Met zijn uitmuntende selectie van internationale, vaak Belgische kunstenaars, wist de galerij reeds in de verre omstreken een heel trouwe fanbase te verwerven. Voor de coronacrisis diende de plek ook als artist in residence, waar kunstenaars als Yves Velter en Ine Lammers bijvoorbeeld hun tijdelijke atelier vestigden.
Dit jaar viel het oog van de oprichters, Herman Van Synghel en Sabine Friederichs, op de Argentijns-Belgische kunstenares Cecilia Jaime. Ze zal er een twintigtal recente werken tentoonstellen –jammer genoeg niet na een residentie in deze bijzondere plek. Niettemin zal het met licht en kleur doordrongen werk van Cecilia zeker en vast het publiek bekoren.
Het kan aan haar Zuid-Amerikaanse roots liggen, deze voorkeur om zich uit te spreken aan de hand van uitbundige kleuren. Zo schreef Inge Braeckman over het werk van Cecilia:
De kleuren die Cecilia Jaime in haar werken hanteert, maken niet alleen onderling verbanden, maar bestaan vaak an sich: wanneer we een bepaald fragment uitlichten in een concreet schilderij. De kleur loopt door tot aan de randen van het doek, alsof er zich ook een beeld aan de achterkant van het werk kan bevinden. De verschillende groenen van planten worden soms gecombineerd met krachtige, niet-weifelende toetsen fluoverf, die het beeld niet alleen breken, maar er ook als een soort van hedendaagse stoorzenders onlosmakelijk mee verbonden zijn. (Inge Braeckman)
Haar werk is een tastbare getuigenis van concrete herinneringen, maar evengoed van een ‘uit het niets’ ontsproten, maar daarom niet minder concreet gevoel. “Wanneer we voor een landschap van Jaime staan zien we geen tastbare plek uit de realiteit, maar een innerlijke voorstelling die bestaat uit meerdere lagen. Rode kleurschakeringen geven de ochtendzon weer en reflecteren de zin in een nieuwe dag. Enorme groene varens duiden op tropische planten en doen denken aan de loomheid veroorzaakt door de hitte. Kleine vliegtuigjes gaan op in de grootsheid van de natuur en representeren tegelijkertijd de prominente aanwezigheid van de mens”, schrijft Ine Engels.
Deze laatste bemerking is niet zomaar willekeurig. Tussen de drang en het respect voor de natuur door, die je onmiddellijk voelt in het werk van Cecilia, merk je in kleine details ook een vorm van maatschappijkritiek. Een grondige reflectie over de moeilijke verstandhouding tussen menselijke en natuurlijke evolutie. Maar evengoed een fundamentele hoop over hoe beide in de toekomst harmonieuzer kunnen samengaan.
De solotentoonstelling van Cecilia Jame in LATUVU in Bages, Frankrijk, loopt van 15 juli tot 29 augustus.
www.latuvu.fr
www.ceciliajaime.com
Met de steun van:
