“Hoe moet ik jouw initiatief juist benoemen?”, vraag ik hem. Hij denkt even na, en met een glimlach antwoordt hij: “een artistieke winkel”.
Het is steeds moeilijk om nieuwe initiatieven een naam te geven. Al zeker in de kunstsector, waar neologismen soms een kunstvorm op zich lijken te worden. Vaak dienen ze om een oudere initiatieven een nieuw élan te geven, zonder dat er fundamenteel iets wijzigt aan het concept. Maar het initiatief van Ben Benaouisse lijkt hier verandering in te zullen brengen. Het is een winkel, gezien er producten worden verkocht. Het is een galerij, gezien er kunst wordt verkocht. Maar hijzelf verdient er niets aan, en de kunst die er wordt aangeboden is nauwelijks gecureerd, iedereen kan er in principe zijn kunst aanbieden, al zal Ben hier en daar de kunstenaars wel helpen met de selectie van werken.
Zelf ziet hij het hele gebeuren als een coherente, ondeelbare installatie, zelfs al verandert het continu, en heeft hij niet noodzakelijk de behoefte om alles onder controle te houden of een nauwgezet plan te volgen. de installatie bestaat in zekere zin enkel uit de idee van de installatie, inclusief alle mogelijke vormen die het in de toekomst nog zal aannemen. Het feit dat de artistieke winkel, na een tijdje in de Brabantdam te hebben vertoeft, nu tijdelijk onderdak vond in het S.M.A.K. is misschien een teken aan de wand: dit is eerst en vooral een artistiek project.
Ik wist niet waaraan me te verwachten wanneer ik de zaal betrad. Ik had wel al artikels gelezen over Bens initiatief, dus was ik vertrouwd met het concept. Niettemin, hoe goed of slecht voorbereid ook, het blijft een verrassende ervaring. De behoorlijk grote zaal staat bol van kunstwerken, kriskras door elkaar, zonder leidraad voor het oog. Zonder richting ook, tenzij je naar de pijltjes op de vloer kijkt, wat ik zelden doe. Zeker niet in zo’n plek, waar je zin zou hebben om overal tegelijk te staan, om alles tegelijk te ontdekken. Maar vanuit welk standpunt dan ook, onvermijdelijk bekruipt je het gevoel van in een kunstwerk zelf te staan. Deze schatkamer aan menselijke verbeelding is inderdaad een kunstinstallatie op zich!
Een installatie die weliswaar bestaat uit talrijke werken van afzonderlijke kunstenaars. Wat dat betreft is er voor elk wat wils. De drie kunstenaars die mij persoonlijk het meeste opvielen? Van Ilse Selhorst wil ik wel meer ontdekken, niet enkel omdat ze naar verluid ooit een provinciale kunstprijs won waarvan de tweede prijs uitging naar een zekere Michaël Borremans… De foto van Mira Verstraete aan de rechtermuur intrigeerde me mateloos, niet enkel door de ondefinieerbare materie die ze als onderwerk koos, maar die ze (denk ik) uitvergroot om een nieuwe materialiteit te creëren, een nieuwe sensatie. Het werk van Guido Vrolix intrigeerde me eveneens, zij het op een meer speelse en vrolijke manier…
De installatie is nog tot eind april te zien in het S.M.A.K. Daarna moet Ben op zoek naar een nieuwe lokatie, liefst voor een aantal maanden en in het Gentse. Ken je (of heb je) een leegstaand pand dat hiervoor zou kunnen gebruikt worden? Laat het ons weten, dan brengen we Ben op de hoogte.
april 8, 2021
Dag Frédéric
Trouwens mijn 19 werkjes gezien op 3m20 daar hoog boven alle anderen!
Groeten
Geert Carlu
april 10, 2021
Dag Geert, neen, die hingen daar nog niet als ik me niet vergis?