Hoe bouw je, als drie totaal verschillende kunstenaars, een gezamenlijke tentoonstelling op? Er zijn twee opties: of je zoekt naar manieren om de verschillen om te vormen tot nieuwe combinaties, wat even vaak tot innoverende, verrassende associaties leidt, als tot volstrekte chaos (niets mis met dit laatste overigens). Een andere optie is om de ruimtes netjes onder elkaar te verdelen. Soms zorgt dit ook voor interessante combinaties. Zoals in deze expo Alone, Together, met werk van Isa Dee, Pia Cabuy en Koen De Roeck.
Ze schrikken wat bij mijn vraag of een mix van werken niet boeiender was geweest. Bij het exploreren van de ruimtes kwamen ze van nature uit op hun ‘eigen plek’ in Huis De Leeuw te Machelen. Na mijn bezoek moet ik het toegeven: soms is het beter kunstenaars hun eigen plek te laten veroveren. Wat niet betekent dat het geen homogene, boeiende ervaring oplevert. Misschien komt dit wel omdat ze een atelier delen (samen met Angéline Catteeuw), en elkaar daardoor behoorlijk goed kennen, en inschatten.
Koen De Roeck
Anarchistisch. Punk. Het is moeilijk een label te plakken op het werk van Koen. Dat hoeft niet steeds, noemen kunsthistorici dit geen postmodernisme? Posthedendaags misschien? Ah, whatever. Het is een nieuwe manier om naar de wereld, en zijn eigen gevoelens, te kijken. Getuige het werk dat hij maakte met zijn nog ongeboren kleinkind in gedachte. Zijn werk kan evengoed op faits divers gebaseerd zijn, een beeld uit het nieuws dat zijn aandacht trok, zoals het – eveneens merkwaardig zachte – beeld dat hij schiep op basis van een foto van de ‘man in de blauwe jas’, die in Knokke gezocht werd om moord.
Het kan alle richtingen uit. Meestal begint hij onbedoeld aan een werk, een onontgonnen territorium om te verkennen, te veroveren. Als pionier van beeldtaal misschien. Gedurfde stelling. Is niet alles reeds ontgonnen?
Niet noodzakelijk. Uiteindelijk gaat het om de vrijheid van het creëren. Zuivere gevoelens te vertalen naar een beeld, hoe onbegrijpelijk ook voor de kijker. Welke vorm dit uiteindelijk aanneemt, is misschien zelfs van ondergeschikt belang. Het oerinstinct primeert. Het zou kunnen verklaren waarom, en hoe, Koen met punkmuziek op de achtergrond even makkelijk tot wilde, onbestemd lijkende werken komt, als tot merkwaardig serene, meditatieve schetsen.
Pia Cabuy
Op het gelijkvloers kwam Pia van nature uit in de “Dark Room” – no pun intended. Ze toont er een merkwaardige reeks. Feeëriek, buitenaards, licht futuristisch. De werken lijken een verhaal te vertellen, en doen dat ook, al is het een verhaal dat enkel de kijker aanbelangt, dat enkel hij kan bedenken, op basis van de beelden die ze aanreikt. Ideeën, idiomen, als uitnodiging om in je eigen levensloop nieuwe paden te verkennen. In de donkere ruimte lijken haar tekeningen tot leven te komen en op een vreemde manier te schitteren.
Dat je met beelden een verhaal kan vertellen, toont ze ook op de eerste verdieping, waar ze in een aparte ruimte haar rijke beeldtaal op een bijzonder harmonieuze manier vormgeeft. Je zou het niet meteen zeggen, maar hiermee verkent ze de grenzen tussen de achterliggende, moeilijkere persoonlijke ervaringen, en een manier om ze behapbaar te maken voor de kijker. Dit zonder ooit de zwaarmoedige weg in te slaan, als wou ze meegeven: ook moeilijke tijden hebben zin, geven een zinvolle richting.
Isa Dee
Isabel palmt een mooie, lange ruimte in op de eerste verdieping. Een mengeling van oud en nieuw werk, schetsen en afgewerkte schilderijen. De ene zijn gecondenseerde verschijnselen van de andere. De schetsen maakt ze in sneltempo, hoewel ze qua esthetische impact niet hoeven onder te doen voor de schilderijen, waar ze veel meer studie, en uren, aan besteedt. Het menselijk lichaam dient in beide gevallen als grondstof. Die tracht ze in haar schilderijen te abstraheren, door er architecturale elementen aan toe te voegen, als wou ze controle verwerven over de emoties die met de mens -en zijn lichaam – gepaard gaan. Als wou ze structuur geven aan iets wat per definitie organisch is.
Het is een zoeken naar balans. Haar schetsen maakt ze impulsief, zonder controle, haar schilderijen zijn onderhevig aan haar wil, al krijgt dit pas vorm in het proces van het ontwerpen. Ze gunt zichzelf de vrijheid daarin, zelfs al heeft ze een duidelijk doel voor ogen bij aanvang van haar werk: vorm geven aan haar eigen, diepste gevoelswereld.
Harmonie
Doorheen de expo was ik op zoek naar ijkpunten, bindmiddelen, om er een coherent verhaal in te herkennen. Het lijkt in deze expositie niet evident. Je krijgt als kijker heel verschillende impulsen te verwerken. Niettemin kwam doorheen mijn gesprek met de drie kunstenaars duidelijk een gemeenschappelijke bron tevoorschijn. Ze werken alle drie op basis van emotie, zij het de hunne, zij het deze die ze bij andere aanvoelen, zij het een combinatie van beide. Elke kunstenaar kent dit vertrekpunt in zijn of haar werk, uiteraard. Het is maar hoe je het aanpakt, wat je ervan maakt, letterlijk. Maar in deze tentoonstelling vormt het wel een gemeenschappelijke kern, hoe verrassend ook. Het resultaat is een harmonieus en coherent geheel.
Ga dit zien, want:
- je ontdekt drie interessante kunstenaars die, elk in hun eigen stijl, een bijzonder boeiend uitgangspunt ontginnen;
- Machelen is sowieso een mooie bestemming, je kan er langs de Leie wandelen, en dit combineren met het Roger Raveel Museum vlakbij. Een ideale daguitstap!
PRAKTISCH:
De expo Alone, Together is te zien in de weekends van 10/11 -17/18 – 24/25 oktober van 14-18u. Huis De Leeuw – Machelendorp 7 te Zulte – naast het Raveel Museum.
