Wanneer ik hem in zijn atelier bezoek met oog op een artikel voor het volgende magazine van TheArtCouch staat zijn atelier leeg. Wat er hing, of lag, of stond, hangt nu op zijn solotentoonstelling bij Galerie Ysebaert. Ternauwernood bracht ik een bezoek aan de galerij. Een overzichtstentoonstelling mag je het nog niet noemen, denk ik, daarvoor is zijn kunstpraktijk nog te jong, en zijn mogelijke evoluties nog te breed en onvoorspelbaar. Niettemin, het is het wel, een overzichtstentoonstelling.
“Less is more“, ben ik steeds geneigd te denken wanneer ik een tentoonstelling bezoek. Wanneer er teveel te zien is komt je oog nooit tot rust, vestigt je aandacht zich nergens op, of op teveel tegelijk. Je komt er nooit tot de kerngedachte. Maar soms, heel soms, werkt het wel. Net als bij deze expo.
Dat komt onder meer door de snelle progressie die Hans Temmerman op korte termijn als schilder heeft doorkruist. Om je daar van te vergewissen is het aangeraden om in de tussengang tussen de twee ruimtes van de galerij van start te gaan, waar een aantal werken hangen uit de ‘beginfase’ van de schilder (ik zet het tussen aanhalingstekens, gezien ze nog niet zo gek lang geleden zijn gemaakt). Chaotische beelden, druk bezet, elke centimeter van het doek bedekt met overblijfsels van verlaten, of in verval geraakte industriële sites waarvan het perspectief onwezenlijk lijkt, onvatbaar alleszins, irreëel. Ze beklijven alleszins, op een vreemdsoortige manier, als iets dat je fundamenteel raakt maar liever verborgen houdt, ook, of misschien vooral, voor jezelf.
Het vormt een latente leidraad doorheen zijn werk, hoewel een oppervlakkige aanschouwer het niet meteen zal merken. Van de drukke, overladen taferelen springt hij over naar meer desolate, kernachtige beelden. Verweesde bouwsels, vergezeld door irrelevante, uit zijn verbeelding ontsproten details, gehuld in een mist van witte leegte. Een sprong in de onbekende diepte, lijkt het wel. En is het ook. Naar een werk van Hans kijken, is binnendringen tot zijn diepste zieleroerselen, ook al zal je het niet meteen beseffen, of nauwelijks merken.
Wel, misschien wel. Gaandeweg gaat hij meer kleur gebruiken in zijn werk. Vrolijke kleuren dan nog wel. Roze poorten, Kleinblauwe bomen, gele achtergronden, oranje lappen grond. De kunstenaar voelt zich plots vrolijker, geïnspireerd door wat er zich in zijn persoonlijke leven afspeelt.
Daar ligt juist het bijzondere, en het mooie aan dit overzicht. Meanderend doorheen de werken merkt de kijker dat hij een stille, zij het passieve getuige is van een flinke brok persoonlijke geschiedenis. Achter de stilte van zijn desolate taferelen schuilt een levendige getuigenis van een bruisend gevoelsleven. Al zal je het enkel merken als je er voor open staat…
(installatiefoto’s © Nele Bogaerts, courtesy Ysebaert Gallery)
Ontdek de tentoonstelling bij Galerie Ysebaert, klik hier voor meer info.
januari 26, 2021
De tentoonstelling was geweldig. Hans heeft oog voor de kleinste details en kan ze ook mooi weergeven