We gaan allemaal verschillend door het leven, met een eigen identiteit, een eigen levenspad. Niettemin eindigen we allemaal in een vooraf gekende, definitieve staat. Deze vaststelling kan deprimerend klinken, maar dat is het niet noodzakelijk. Ook eenmaal we tot stof zijn vergaan, onze kenmerkende hoofden tot povere, nietsbetekenende schedels zijn vervormd, blijven sporen van onze individuele persoonlijkheid na.
Het is een vaststelling die sommigen met afschuw vult, anderen juist met een bijzondere fascinatie. Ergens moet een vastomlijnde grens zijn, tussen die afschuw en die fascinatie, een kantelpunt, een point of no return, waarvan het onmogelijkheid is om terug te keren, in de een noch de andere richting.
Het werk van Cindy Wright, niet enkel de studie van 10 schedels die momenteel in het Hof van Busleyden te zien is, lijkt deze grens voortdurend te willen verkennen. Het gaat het haar niet eens om te ontdekken wat er achter, of voor de grens afspeelt, maar exact op die ondefinieerbare, ongewisse grens. Daarom zoekt ze beelden die niet onmiddellijk aanvaardbaar zijn, vaak dode dieren of beschimmelde groenten, maar nodigt ze met haar uiterst esthetische behandeling ervan de kijker uit om verder na te denken over wat hij ziet, om de afschuw van het moment te overstijgen, en uiteindelijk een stukje realiteit beter, of juist méér te zien, juister te begrijpen, met nieuwe ogen, met een ruwe, primaire belangstelling.
Het is geen effectbejag dat haar drijft, geen gratuite drang naar aandacht. Wie zelfs kort met haar aan de praat gaat begrijpt al snel dat ze volledig begaan is met haar centrale thema, dat heel haar ziel snakt naar het beter doorgronden van het grote mysterie dat zich afspeelt tussen leven en dood, tussen schoonheid en vergankelijkheid, tussen levensdrift en determinisme misschien ook. Zonder oordeel. Zonder angst.
De schedels in het Hof van Busleyden doen de rijkheid en diversiteit van het resultaat van haar betrachting in zekere zin geen eer aan, daarvoor is de reeks -voor haar doen- bijzonder eenzijdig. Anderzijds zou je kunnen stellen dat het juist tot de rauwe essentie ervan doordringt, zij het op een sublieme, betoverende manier. Voor wie er ontvankelijk genoeg voor is. Ook voor wie dat niet is…
(Naar aanleiding van haar tentoonstelling in het Hof van Busleyden werd een bijzonder interessante reportage gemaakt in haar studio, waarin dieper wordt ingegaan op haar technische en kunsthistorische achtergrond. Een aanrader! Wie nog meer wil ontdekken over de achtergronden van haar kunst: in het volgende magazine van TheArtCouch dat in april verschijnt wijden we een artikel aan de achtergronden van haar werk. Je kan het nu reeds bestellen!)
De expo Eye to Eye loopt nog tot 17 januari in het Hof van Busleyden in Mechelen. Klik hier voor alle info!
