Het voordeel van een groepstentoonstelling vormt meteen ook het nadeel ervan: er valt vaak ontzettend veel te ontdekken. De expo Silent Noise bij Verduyn Gallery geeft meteen ook de ambitie aan van deze nog jonge galerie, met een gedurfde combinatie van rijpe en nog rijpende, internationale en lokale kunstenaars. Stefanie Verduyn durft duidelijk. Mochten ze nog leven zou ze wellicht Caravaggio of Delacroix hebben uitgenodigd om in haar galerie tentoon te stellen. Mocht ik hen zijn zou ik het nog doen ook. Ze heeft lef, en haalt daarmee ook internationale kleppers in huis. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht het werk van Bruno Walpoth in België te kunnen zien.
Voor alle duidelijkheid: ik bezocht de expo een paar dagen voor de opening (13 maart), dus waren nog niet alle kunstwerken of kunstenaars te zien, en was de finale opstelling nog lang niet bepaald. Maar hierbij alvast een kleine selectie van wat me bijzonder trof bij mijn bezoek:
Thanh Long Lam
Ik volg het werk van Thanh Long Lam al een tijdje, al heb ik hem nog niet kunnen ontmoeten (sorry Long!). Zijn installatie bij Verduyn is alleszins merkwaardig. Zijn kleine, schematische landschappen had ik al gezien op sociale media, maar ik dacht dat ze steeds in een perfecte rechthoek werden tentoongesteld. In deze expo koos hij voor een meer gewaagde opstelling. Het is verrassend, maar juist daarom vormt het een heel geslaagd geheel. Het zou enigszins jammer zijn om ze apart of verspreid te zien, al heeft hij er voldoende om steeds nieuwe composities te maken.
Lavely Miller
Kan je nog innoveren in portretschilderijen? Is niet alles reeds uitgeprobeerd? Hyperrealisme, classicisme, kubisme, impressionisme, surrealisme? De portretten van Lavely Miller trekken niettemin onmiddellijk de aandacht. Ik raak er nog niet helemaal aan uit waaraan dit precies ligt. Natuurlijk is er de lichtinval; de waardige poses van de modellen; de tekstuur van de werken -gekopieerd van Vlaamse meesters. Misschien is het het geheel van dit alles. Maar niettemin gaat er een vreemde gloed uit van haar portretten, ze stralen op een gedempte, serene manier, en juist daardoor zijn ze zo innemend. Ik was op slag onvoorwaardelijk verliefd op haar werk.
Ulrike Bolenz
De galerie had reeds twee fraaie gebouwen om in tentoon te stellen. Het heeft nu ook de schuur omgebouwd tot een derde exporuimte. Die wordt in deze expo volledig ingepalmd door Ulrike Bolenz. In deze nieuwe ruimte komen haar werken volledig tot hun recht – ik had ze totnogtoe enkel in haar atelier gezien. Voor haar werk staan blijft een aparte, beklijvende belevenis. Een diepe duik in de talrijke facetten van het menselijke bestaan.
Op een van deze monumentale werken, die ze een jaar of zo geleden maakte, tekende ze een paar dagen geleden een kaart van Oekraïne, met daarop de brandhaarden van waar het Russisch leger oorlog voert, en voegde er een verwijzing aan toe naar Yelena Osipova, de 77-jarige Russische activiste die onlangs werd opgepakt omwille van haar protest tegen de oorlog. Ze overwoog even haar toegevoegde tekening weg te verven; de boodschap hoeft niet expliciet te worden overgebracht, maar besliste uiteindelijk het erin te laten en in het licht van recente gebeurtenissen de stad Kiev met rood te markeren. “Het is nu veel duidelijker en toont mijn solidariteit met mijn kunstvrienden in Kiev”, vertelt ze. Het is tekenend voor hoe ze tewerk gaat. Zelf een ‘product’ van het verscheurde Berlijn in tijden van de Muur, en met talrijke vrienden uit zowel Oekraïne als Rusland, voel je de verscheurdheid, het gewicht van de geschiedenis in haar werk, zelfs in de meer kleurrijke portretten van haar vader, of in het meest recente werk dat hier voor het eerst wordt getoond.
Silent Noice met werk van Ulrike Bolenz , Thanh Long Lam, Steve Dean Mendes, Lavely Miller, Chantal Pollier, Vadim Vosters, Bruno Walpoth
Van 13 maart tot 24 april bij Verduyn Gallery. Klik hier voor alle info.
