Wanneer is een kunstenaar een ‘volbloed’-kunstenaar? Wanneer hij enkel voor zijn kunst leeft? Ten koste van alle rest, van een sociale leven, van andere onontgonnen interessegebieden, misschien net niet ten koste van zijn of haar gezin? Wanneer hij 24 uur per dag enkel aan dat ene werk denkt waar hij of zij mee bezig is? Wanneer hij of zij zichzelf voortdurend in vraag stelt, niet te benauwd om nieuwe paden te ontginnen wanneer oude, zelfs succesvolle, reeds voldoende bewandeld zijn? Wanneer zijn of haar kunst onaflatend evolueert naar een hoger doel, naar een steeds verfijnder wordende graad van perfectie, niet in uitvoering per sé, maar in het uitdrukken van een specifiek gevoel, en deze emotie weet over te brengen op de toeschouwer?
Een onmogelijke vraag.
Het gesprek dat ik onlangs met Beiron Brouwers had leidde me onmiddellijk tot dergelijke vraagstellingen over de essentie van het kunstenaar-zijn. Vraag me niet waarom precies, ik zou niet eens een begin van een uitleg klaar hebben staan.
Wanneer ik Beiron spreek is werkt hij volop aan een nieuwe reeks voor zijn tentoonstelling bij Galerie Solo. Een hele uitdaging, gezien hij na een reeks zwart-witte schilderijen terugkeert naar een rijker kleurpalet, al heeft hij uit zijn vorige reeks de gewoonte overgenomen om als grondlaag Japans papier te gebruiken, dat diepgang en een levendige textuur toevoegt zijn werken.
© Beiron Brouwers, courtesy Solo Gallery
In zijn vorige reeks leidde dit procedé tot enigmatische portretten en taferelen, gehuld in een heel eigenzinnige, maar uiterst fascinerende esthetiek. Uit de reeks waar hij nu aan werkt – op het ogenblik van onze ontmoeting was de reeks nog niet af- blijkt dat hij dit esthetisch uitgangspunt combineert met een thema dat hij enkele jaren terug reeds aanhaalde: het opgroeien van kinderen, en de sociologische dynamiek die er achter schuilt.
Het is typerend voor een kunstenaar die op zoek gaat naar het uitgepuurde sentiment achter menselijke omgangsvormen. Deze zijn niet steeds fraai, maar liever dan de negatieve kanten ervan te belichten tracht Beiron er de essentie van te doorgronden, zonder noodzakelijk te oordelen. “Hij gaat op zoek naar wat ons mens maakt, het bloed, de wonden en trauma’s maar ook de schoonheid, de troost. Brouwers vertelt op deze manier zijn rijke verhalen van schuld en onschuld, pijn en verdoving, trauma en troost”, schrijft Katrien Van Tichelen over zijn werk. Het is een zoektocht die vele vormen kan aannemen. Wie door het volledige werk van Beiron ronddwaalt zal vast en zeker verrast staan door de wendingen die hij in slaat. Gezien de leidraad doorheen zijn werk hoeft dit niet te verbazen, de menselijke aard laat zich niet in een enkel beeld vatten. Vast staat dat er hij nog veel verrassingen in petto heeft, zo geeft hij alvast op zijn website aan:
The end of my road is as far as i want it to be. Wherever this is, the choice is mine you see.
© Beiron Brouwers, courtesy Solo Gallery
De nieuwe reeks van Beiron Brouwers zal vanaf 30 augustus te zien zijn bij Solo Gallery in Antwerpen, klik hier voor alle info!
