Koen Brouckes totaalkunst bij Tale Gallery, Vlierzele

Posted By Frederic De Meyer

Koen Broucke lijkt wel overal tegelijk te zien te zijn; dit voorjaar al op 10 plekken, de meesten in Oostende. De geografische spreiding -en de ruimtelijke diversiteit- van de locaties lijkt wel een reflectie van zijn eigen gaves, interesses en studiedomeinen. Naast schilder ook pianist, schrijver, onderzoeker en, sinds 2019, doctor in de Kunsten, gepromoveerd op zijn studie ‘Onder de roze duisternis van het slagveld, een artistieke zoektocht naar de atmosferische lagen van de geschiedenis.’ Alsjeblieft.

Een Gesamtkunstenaar? Geen idee wat deze term zoal zou inhouden eenmaal toegepast op een enkel persoon, maar mocht dit kunnen en niet al te erg ingaan tegen het correcte gebruik van de Nederlandse taal, zou ik het toegepast willen zien op Koen. Zijn plastische signatuur -de enige waar ik mij nog min of meer een onderbouwde mening over kan vormen, op gebied van klassieke muziek ontbeer ik jammerlijk enige deskundigheid en dus oordeelvermogen- is herkenbaar, maar kan voor de rest alle kanten uitgaan, ten prooi aan zijn humeur, vermoed ik, of de toevallige samenloop van de boeken die hij leest en de culturele ontdekkingen die hem op zijn intellectueel pad treffen. Ongebonden, zo lijkt het wel; heeft hij nog iets te bewijzen? Tegelijk, juist daardoor, frivool en vanuit visueel perspectief uitgesproken, doch subtiele dilettant. Dit laatste als zelfbewuste statement, zeker, maar ook als strijdkreet lijkt het me, uitgeroepen door een officier zonder troepen, temidden van het desolaat slagveld van verschralende culturele beleving. In een verkeerde eeuw geboren, net als ik. Wat had ik hem graag ontmoet in een of ander Parijs Salon in de laat-negentiende eeuw. Met Baudelaire als moderator. Een mens kan toch dromen…

Ik wijk af, weet ik. Maar in zekere zin heeft het werk van Koen juist dit effect op mij. Een reis naar andere tijden, waarin verbluffende wetenschappelijke ontdekkingen côtoyeerden met maatschappelijke wrijvingen en experimenten; waarin vrijdenkers tegen alle stromingen in hun eenzame stem vruchteloos verhieven -de strijd was des te mooier naarmate ze nutteloos bleek; waarin de mens verstomde tussen conventie en nieuwe mogelijkheden, niet goed wetend welke richting in te slaan, en zich nog aarzelend liet voortduwen door de onafwendbare adem van historische evolutie, in plaats van ze te willen plooien naar de wetmatigheden van individueel profijt. Het Verlichtingsideaal vond er nog vaste grond, zij het wankelend. Toen bestond nog die troostende, verblindende illusie van vooruitgang.

Het is misschien uiterst hedendaags om melancholie te koesteren voor exact deze periode, nu de onze tevens gekenmerkt lijkt door een onstuitbare beweging in een ongekende richting, nu ook de collectief verworven zekerheden en evenwichten op hun grondvesten daveren. In deze zin is Broucke ultra-hedendaags, wat mij betreft, juist omdat hij ons een blik biedt op gelijkaardige vervlogen tijden…

foto’s: courtesy TaLe Gallery

Het werk van Koen is nog tot 14 mei te zien op de groepsexpo Something about nature, samen met werk van RENIERE&DEPLA, Gery De Smet en Gerda Steegmans, bij Tale Art Gallery in Vlierzele. Klik hier voor alle info!