Shame on me. Het is pas onlangs, bij het doornemen van de inleiding tot kunstfilosofie van Antoon Van Braembussche, dat ik de kernachtige visie van Hegel ontdekte: kunst als “zintuigelijk schijnen van de idee”. Het vat mooi samen hoe ik kunst ervaar, ook al besef ik dat dit niet de enige manier is.
De uitdrukking van Hegel schoot me te binnen wanneer Sandra Ruyssinck me doorheen haar overzichtstentoonstelling begeleidde, die op 8 april opent. We stonden even stil bij een van haar porseleinen tegels, waar chaotische sporen van vogels op een maagdelijk wit sneeuwtapijt lijken te zijn aangebracht. De sporen wijzen geen richting aan, geen welbepaald pad, hoewel ze daarom niet noodzakelijk doelloos zijn.
Het zijn zoekende sporen, zeker, en het is lang niet zeker waarnaar ze op zoek zijn. Naar eten wellicht, de noodzakelijke brandstof om het volgende moment te kunnen beleven, maar huppelen ze lukraak in het rond in de hoop ergens op hun pad een kruimel te vinden, of lijken ze zo dartel in hun zoektocht omdat ze genieten van de zoektocht zelf?
Geen idee. Het is eerder een vaststelling. En het is tekenend voor hoe Sandra zich via haar werk tot het leven zelf verhoudt. Geen netjes afgebakende fases, opklimmend naar een schimmige, mistige piek, maar onmerkbaar in elkaar overgaande lagen die zich minzaam over de voorgaande, binnenste ontfermen. Het leven in constante transitie, ten prooi aan eindeloos rijpende inzichten.
De onafwendbaarheid van dit proces komt op verschillende manieren tevoorschijn. Vor de bouw van haar nieuwe atelier moest een plataan sneuvelen. Ze maakte een afdruk van de schors en verwerkte het tot een nieuw beeld, dat op exact dezelfde plaats staat als waar de boom ooit langzaam groeide. Ze gebruikt regelmatig bamboe, sterk en flexibel, maar uiteindelijk ook breekbaar. Ze experimenteert met karton en porselein, die ze aan de achterkant met fluorescerend geel en groen verft, als weerkaatsing van een verborgen eigenheid, een essentie achter elke schijn.
Je ziet de sporen van dit proces doorheen deze overzichtstentoonstelling, die op zich ook sporen nalaat. Een allegorie op een leven dat circulair verloopt, in talrijke vormen vertakt maar steeds een vaste kern weet te behouden, als wortels die in de diepte even ver reiken als de zichtbare kruin boven de grond. Het zintuiglijk schijnen van de idee.
Open studio van Sandra Ruyssinck opent de deuren op 8 april, Schoolstraat 14 in Sint-Amandsberg. Op 23 is de officiële opening met een babbel met curator Hilde Van Canneyt van 11-13 uur.
