Mis je het? De nachtelijke ruimtes waar je in bezweet bovenlijf met honderden anderen op een veel te kleine ruimte stond te dansen, of tenminste pogingen te ondernemen om te bewegen op een manier dat voor dansen kon doorgaan en, naarmate de nacht tot ochtend overging, je de penetrante geur van gemorst bier, overvolle, nasmeulende asbakken en andere, niet nader te herkennen smaken minder en minder gewaarwerd, misschien omdat ze reeds een hele nacht jouw nuchtere gewaarwordingen danig op de proef stelden?
De mogelijkheden tot onverhoopte ontmoetingen die, hetzij de nacht zelf, hetzij de ochtend erop, steevast voor een pijnlijke ontnuchtering zorgden. Je weet dat de kans hiertoe groot is, nog voor je je opmaakt voor de nachtelijke uitspattingen. Je kent het stramien: het onbeholpen geflirt, het aftasten van de grenzen, de eerste nog onschuldige aanrakingen, de onnozele woorden die de mogelijke partner van het moment doen schaterlachen. De talrijke kleine signalen die de hoop inhielden op een spannend vervolg, tot je de gevolgen ervan de dag erna doorheen de nog wazige ogen en het logge bewustzijn langzamerhand gewaarwordt.
Sommige plekken boden een open uitnodiging om op deze manier de nacht door te komen. Voor vele bezoekers maakte deze plekken misschien het leven net wat draaglijker.
Sommige van deze plekken werden sinds de laatste nacht voor het afkondigen van de eerste lockdown niet eens opgekuist. Alsof de eigenaars het hele potentieel van de nachtelijke avonturen nog wouden laten nazinderen in het stof en de plekken die er werden achtergelaten door de laatste bezoekers, die laatste nacht.
Niet meteen een plek waar je een tentoonstelling van fijne kunst in zou verwachten, toch? Of misschien net wel…
Wanneer curator Mieke Janssens het idee opvatte om in de -voor de kenners- legendarische plek Club 69 op de Oude Beestenmarkt in Gent een tentoonstelling te organiseren, hoefde ze de kunstenaars die ze er wou uitnodigen niet lang te overtuigen alvorens ze toestemden. De plek werkte duidelijk stimulerend. Sommigen creëerden zelfs nieuw werk speciaal voor deze plek.
De zeven kunstenaars gingen elk op hun een eigen manier om met het gegeven: de lokatie zelf, maar ook de talrijke verhalen, emoties en verwachtingen waar de lokatie nog een stille getuige van is, en die er nog steeds in vervat liggen. Peter H. Waterschoot toont er voor het eerst zijn serie Nomikai, genoemd naar de Japanse traditie om na de kantooruren met collega’s en bazen te gaan feesten; in de organische vormen van Joke Raes kan je makkelijk een kronkelende mensenmassa herkennen die er ooit de dansvloer bezette; en de Medusa van Nathalie Vanheule verwijst misschien naar de fundamentele, vrije keuze in elk van ons. Teveel interessante verhalen om één voor één op te noemen, en Mieke vormt een veel betere gids dan ik om je in elk werk te begeleiden.
Wat me echter het meeste opvalt is het concept zelf van de tentoonstelling, en de fundamentele ambiguïteit waar het op verschillende niveaus op zinspeelt. Er is het felle contrast tussen de achtergelaten, mistroostige plek en de veelal frisse kunst die er tijdelijk hangt of staat. Maar er is ook een meer symbolische gelaagdheid, die te zoeken is in waar de plek voor stond voor zoveel mensen: een plek van ontdekking, van mogelijkheden, van een zekere vorm van vrijheid. Zaken die evengoed kunnen gelden voor waar kunst voor staat. In deze laag bekeken vormt deze tentoonstelling, Afterhours, eerst en vooral een tentoonstelling over mogelijkheden, over vrijheid, over hoop…
foto’s: Paul Declercq
Verzamelaar Marie-Rose Benoot in gesprek met kunstenaar Nathalie Vanheule
foto: Paul Declercq
De expo Afterhours, gecureerd door Mieke Janssens en met werk van Joke Raes, Peter H. Waterschoot, Flexboy & L.A., Nathalie Vanheule, Felix Fasolt en Stanislas Lahaut, loopt in de weekends van 8-9 mei en 13-16 mei in Club 69, Oude Beestenmarkt 5-6, 9000 Gent. Best RESERVEREN Klik hier.
