“Het is door te werken dat ik tot inzicht kom naar wat ik op zoek ben”, vertrouwt André Navez me toe. Het is een persiflage op wat Pierre Soulage ooit bekende, maar het is ongetwijfeld ook van toepassing op het werk van de Belgische kunstenaar. Het impliceert dat er geen vooropgezet plan is wanneer hij aan een werk begint. Er is geen schema, geen noodwendig plan. Het is ook geen lukraak proces. Het vergt controle over, en kennis van de materialen die hij gebruikt. Het vergt een concept waarbij materie, kleur en licht in een intieme omhelzing vervat liggen. In elk afzonderlijk werk, op een eigen, specifieke manier. Beheersing, ook in het loslaten.
Navez is voornamelijk op zoek naar wat hij resonantie noemt. Het verklaart waarom zijn werken soms in diptiek verschijnen, waarvan beide delen, hoewel volstrekt verschillend, samen perfect in harmonie vertoeven. Alsof ze een diepgaand, grenzeloos gesprek voeren met elkaar. Sereen en harmonieus. Apart zouden ze niet veel te vertellen hebben, maar samen vormen ze een coherent verhaal.
Navez vertelt me dat dit gepaard gaat met het concept van de Vide Médian van de Chinees-Franse dichter François Chen. Naast de Yin en de Yang bestaat er een derde adem, die slechts wordt uitgeblazen wanneer beide andere aanwezig zijn, en ervoor zorgt dat ze interageren, dat ze zich onderling gaan beïnvloeden. Hij wijst me op de smalle ruimte tussen twee panelen van een van de diptieken. Net groot genoeg, zo lijkt het, voor de Vide Médian om zijn adem uit te blazen.
De kunstenaar wil zoveel mogelijk tonen met zo weinig mogelijk middelen. Minimalistisch kan je zijn werk echter niet noemen. Door het materiële effect van zijn werk, die hij meer en meer driedimensionaal uitspeelt, maar ook in zijn vlakke werken sterk voelbaar is, en die het lichtspel in de werken verder accentueert, straalt uit zijn werk juist een voluptueuze diepte, een ondoorgrondelijke gloed waar je tijdloos in kan dwalen.
Een mooie ontdekking alleszins, die we in preview mochten bekijken op de nieuwe groepstentoonstelling bij Galerie Ysebaert, waar onder meer ook merkwaardig werk van de Israelische Ilana Gal te zien is, die met haar Afrikaanse beïnvloede, vaak grote schilderijen waar de verf soms werd aangebracht door op straat gevonden voorwerpen, alvast weet te intrigeren. De tentoonstelling opent dit weekend, 6 en 7 april. Zeker een omweg waard!
