Een gedachten-experiment: mijn respect voor een kunstenaar groeit evenredig met de mate waarmee ze het werk van andere kunstenaars bewonderen. Het klopt niet helemaal, weet ik. Ik ken kunstenaars die in volledige isolatie en zonder grondige kennis van het werk van anderen hun kunst bedrijven, en die mijn inziens even interessante kunst maken.
Edoch. Het blijft boeiend om kunst te zien door de ogen van kunstenaars. Hen erover te horen spreken.
Ik heb de expo 4 solo’s bij Emergent in Veurne nog niet gezien, voor alle duidelijkheid. Maar Sarah De Vos -die zelf een van de vier solo’s invult- leidde me er per telefoon doorheen. Waar haar blik en aandacht naar uitgaat? Naar zowat alles dat er te zien is, zo blijkt. Het geeft maar aan hoe eclectisch haar blik is, hoe verspreid en dens haar interessegebied ligt.
De waterspuwers van Nicolas Deshayes genoten haar aandacht, uiteraard. Technische hoogstandjes, behept met zelfrelativerende humor. Kil, onbehagelijk en klinisch misschien, maar juist daardoor aantrekkelijk, vindt ze. Het is compromisloos. Het is wat het is. Soms hoeft er niet meer achter een kunstwerk gezocht te worden dan hoe of wat het is, hoe sterk de inclinatie ertoe ook om er iets achter te zoeken.
© Chantal van Rijt
Haar blik viel ook op de installatie van Joost Pauwaert. “Er zit een ingehouden suspens in”, vertelt ze. Een bepaalde agressie in het beeld, maar dat maakt het vreemd genoeg ook vertederend.
© Chantal van Rijt
Ze blijft hangen bij het werk van Stephanie Lamoline, met wie ze een bepaalde manier van kijken deelt, hoewel het resultaat ervan heel verschillend is. De foto’s van Stephanie vormen een soort gesprek met haar plots overleden vader, al houdt ze tegelijk een bepaalde afstand met het thema, alsof ze het vanuit een andere dimensie bekeek, een waarin emotie slechts een minimaal gewicht zou hebben, hoe beladen het onderwerp ook is.
© Chantal van Rijt
Zelf stelt ze haar nieuw album voor – het is de term die ze als melomaan voor haar eigen reeks kunstwerken gebruikt. Het is ook hier een conceptalbum die bij de eerste blik geen totaalconcept inhoudt, maar bij nader inzien coherent eenzelfde verhaal vertelt. Ze heeft het over transformatie, metamorfose. Geleidelijk, zoals in haar grootse, uit acht schilderijen bestaande Tutorial, waarover ik onlangs een boek schreef, of meer symbolisch zoals het beeld van een vlinder, eenzaam wachtend op een uithoek van het blanke canvas. Ook expliciet, zoals het beeld van de Sepia, een octopus die de capaciteit heeft om de ondergrond waarop het voortbeweegt perfect na te bootsen. Hij blijft een autonoom organisch wezen, ook al tracht hij te verdwijnen in de realiteit eromheen. Een meer treffende metafoor kan ik me niet inbeelden voor het werk van Sarah.
© Chantal van Rijt
De expo 4 solo’s loopt nog tot 17 april bij Emergent in Veurne. Klik hier voor alle info!
Op 17 april zal ook het boek Tutorial, meekijken over de schouders van Sarah De Vos officieel gepresenteerd worden. Blijf ons volgen om op de hoogte te blijven!
