Nieuw is het niet, maar het neemt alleszins aan belang toe: steden die met zomerfestivals kunst en toerisme op een of andere manier met elkaar verenigen, het ene om het andere te versterken. Ook Bouillon, waar elke Vlaming ooit wel een weekend heeft doorgebracht vermoed ik, doet mee. Na eerdere edities in Namen, Doornik, Charleroi en Luik, koos het initiatief ‘Art Public’ dit jaar voor het charmante Ardeense stadje om openbare kunst in te planten.
Hedendaagse kunst in een middeleeuwse stad, je zal moeten toegeven dat het uitgangspunt op zijn minst voor wat spanning kan zorgen. Hoewel een thema voor deze editie voor de hand lag, kozen de organisatoren er bewust voor om er geen op te leggen. Wel een voorwaarde: “zich volledig onderdompelen in de architectuur, de stedelijke structuren en vooral de menselijke essentie van de bezochte plekken.” Het blijft nog behoorlijk ruim voor een kunstenaar om mee aan de slag te gaan.
De negen kunstenaars gingen hier naarstig mee aan de slag. Gilbert Fastenaekens koos voor een stille, fotografische taal en toont een beeld uit zijn reeks SITE II, waarin vergeten gevels opduiken als littekens van stedenbouw—fragmenten van een stille stadstaal. Anne-Marie Klenes brengt met Encyclie een cirkelvormige sculptuur van leisteen naar de hertogelijke tuin, afgestemd op zonlicht, buxusbollen en de zachte stilte van de Semois. Mikail Koçak gaf twee oude bastions een hedendaagse stem met speelse, kritische tekstborden die culturele identiteit en politieke spanningen ondergraven.
Iets dichter bij het historisch karakter van de stad verwijst Lucas Leffler met zijn installatie naar Godefroy van Bouillon, en gebruikt stenen uit Jeruzalem en de Ardennen om herinnering en machtsverbeelding te verstrengelen. Léo Luccioni hangt een schijnbaar middeleeuws wapenschild boven de kasteelpoort, opgebouwd uit hedendaagse merkenlogo’s, als kritiek op de nieuwe machten van onze tijd. Maxence Mathieu transformeert de stad dan weer subtiel in een toneel: met ensceneringen, raambeelden en anonieme acteurs bevraagt hij wat kunst is en waar realiteit begint.
De verwijzingen zijn niet steeds expliciet. Zo brengt Charles-Henry Sommelette weidse, melancholische landschappen zonder mensen, maar met sporen van aanwezigheid—als filmische stillevens van de Ardennen. Olivier Sonck speelt dan weer met taal en betekenisverschuivingen: zijn sculpturen roepen dubbelzinnige associaties op tussen liefde, waarschuwing en geschiedenis. Tot slot bracht Marie Zolamian poëzie naar de gevels van de stad met muurschilderingen gebaseerd op het gedicht Le jardin sans soleil, waarin fragiele figuren opdoken als etherische tijdreizigers tussen droom en ritueel.
Het kunstparcours biedt een frisse blik op de stad en nodigt uit tot reflectie over wat Bouillon betekent voor bewoners, voorbijgangers en ontdekkers. Zo wordt Bouillon tijdelijk een levend kunstwerk, waarin verleden en heden in elkaar overvloeien, en alvast een trekpleister om een lang weekendje naartoe te trekken.
Olivier Sonck, Faire le tordu monde et revenir se taire © Olivier Sonck
Iconoruin © Lucas Leffler
Nobilitas Brandi – Les armes du présent © Léo Luccioni
Le jardin sans soleil © Marie Zolamian
Art Public vindt plaats tot 21 september in en rond de stad Bouillon.
