Deel II van het Ooidonk Art festival ging vorige week van start, met een al even rijk als divers aanbod aan kunstbeleving. Jong of oud, ‘gevestigd’ of ‘opkomend’, wars van enige opgelegde stijl of thema, biedt het in overvloed een ontdekkingsreis doorheen de praktijk van een aantal boeiende Belgische hedendaagse kunstenaars. De keuze verloopt min of meer organisch, vertelt Arnaud Maere, die het curatorschap grotendeels op zich neemt, en de kunstenaars wordt zoveel als mogelijk de plek gegeven die ze verkiezen. Keuze genoeg op dat vlak: de oude hoeve in het midden van de dreef biedt talrijke kleine en grote ruimtes die soms wat oplapwerk nodig hebben, maar evengoed vrij spel krijgen om in hun natuurlijke staat op de kunstwerken in te spelen, wat ze steevast op een verrassend harmonieuze manier doen.
Onmogelijk om een volledig beeld te schetsen in een artikel, dus een kleine selectie van mijn persoonlijke hoogtepunten, aangevuld met observaties van kunstenaar Lode Laperre met wie ik de ontdekkingstocht ondernam.
(foto’s ©Sophie Slaats)
In de grote ruimtes achteraan het domein, waarin onder meer Jan Fabre en Marius Ritiu onderdak vonden, steelt wat mij betreft Koen Venmechelen de show. Je kan niet naast zijn grote hanenportretten kijken, maar het is vooral het beeld The Lure dat blijft nazinderen, een soort Griekse halfgod (en half kip) die als waarschuwing geldt voor de transhumane lokroep (mijn interpretatie, Lode zag het heel anders).
In een van de hokjes in de uithoek van het domein (naast de knappe bijenkort van Goddeeris) hangt een van de werken van Ruth Devriendt langzaam te bungelen op het ritme van de streepjes licht die uit de gaten van het dak komen gevallen. Naar het schrijnt was dit effect niet als dusdanig bedoeld, maar het bracht ons alleszins in een licht meditatieve toestand, waar we ook in vertoefden voor de twee werken van de Cubaans-Costaricaanse Ileana Moro.
(foto’s ©Sophie Slaats)
In het hoofdgebouw word je eerst verrast door het frivool ogende werk van Roeland Tweelinckx voordat je je kan onderdompelen in de heel brede reikwijdte van Tim Volckaert -we droomden er al van om zijn Wolkenkijker half in de grond te zien, waarom niet bij Voorlinden bijvoorbeeld- en het lichte maar intrigerende werk van Stanislas Lahaut.
Joke Raes viel ons beide op, onder meer haar twee beelden waarin hoofden volledig werden verwerkt (in vergelijking met haar maskers), maar al zeker om haar Dancing Waves 2, waarvan we niet precies konden opmaken waar het uit is gemaakt, maar die met een mengeling van mechaniek en organische sierlijkheid ons lang gecaptiveerd hield.
In de laatste zaal met werk van Charlie De Voet blijkt hoe verschillend een kunstenaar naar een werk kijkt, vergeleken met mijn lekenogen. “Je voelt het respect voor de verf,” mijmert Lode voor een van Charlies monochromen, “hoe de kunstenaar geduldig wacht op het juiste moment om er verder mee aan de slag te gaan, hij moet er dag in dag uit mee geleefd hebben”. “Maar ik kan me vergissen,” voegt hij eraan toe, al zou ik het in zijn geval betwijfelen…
Terug, onmogelijk om alles te vernoemen, maar vast staat dat het festival als geheel, inclusief locatie, een coherentie en boeiende ervaring biedt aan de kunstliefhebbers. Hieronder alvast enkele impressies, los van voorkeur of chronologie.
Speciaal voor de lezers van TheArtCouch!
Op zondag 1 september gaat het festival in Ooidonk een uurtje vroeger open om de lezers van TheArtCouch te verwelkomen. Mist je aan de ingang aangeeft dat je een lezer bent krijg je gratis toegang tot de expo, heb je de kans een exemplaar mee te nemen van het laatste magazine van juni (zolang de voorraad strekt), maar bovenal heb je de kans om drie kunstenaars te spreken die er tentoonstellen en de lezer van TheArtCouch graag te woord staan: Ruth Devriendt, Stief DeSmet en Conrad Willems.
Afspraak op zondag 1 september om 10 uur!
(foto’s ©Sophie Slaats)
Het Ooidonk Art Festival Deel II loopt tot 15 september 2024 in Ooidonk (nabij Gent). Klik hier voor alle info!
