Nieuwsgierig en alert gemaakt door het artikel dat Annelies Vanbelle aan het werk onlangs van Saskia Weyts weidde, begaf ik me gisteren tot Het Atelier in Brugge, waar ze op uitnodiging van Marleen Scevenels twee weekends lang haar nieuwe werk toont. Twee distinctieve reeksen, bezield met heel andere toonaarden, aparte innerlijke melodieën. Het verschil tussen beide reeksen getuigt meteen van de grondslag van haar kunstpraktijk: de eerste reeks werd gemaakt tijdens haar verblijf in Frankrijk, in de lente, omgeven door de steeds veranderlijke, zichzelf hernieuwende kleurenpracht van de natuur. In de tweede reeks primeert het grijszwart, die ze haalt uit haar wandeltochten doorheen het verlaten, herfstige Brugge, langs de onpeilbaar donkere grachten van haar jeugd.
De techniek blijft dezelfde: een soort meditatief spel tussen verf en papier, die zij enigszins dirigeert, maar evengoed een vrije, natuurlijke loop laat. Een flux ontstaat tussen haar mentale voorbereiding en de vorm die deze aanneemt in de patronen die zich in haar handen ontvouwen, een ‘eenheid’, waar geen definieerbare rol wordt toebedeeld aan de schepper of het geschapene. Het uiteindelijke ‘werk’ (wat een vies woord wordt dit plots in dit kader) kan dan ook niet gelezen worden als louter een transcriptie van haar gevoelswereld, maar wel als een zuivere extensie ervan.
Dat het dan eens donker kleurt, op uitnodiging van de zwarte Brugse kanalen in het Brugge dat uit een roman van Yourcenar lijken te zijn ontsproten, bespekt met de blanke huid van de anachronistisch ogende zwanen erop, dan eens uitbundig kleurrijk en wulps als een langzaam ontluikende, onontgonnen landschap, het verschil is uiteindelijk heel miniem, misschien zelfs onbestaand.
Bij aanvang van ons gesprek vergelijkt ze haar praktijk met dat van een kalligraaf. Het verbaast me wat: is een kalligraaf niet bij uitstek een kunstenaar die het hele pad van zijn constructie nauwgezet beheerst, die doelbewust van meet af aan de uitkomst van zijn creatieve formule in het oog houdt, bij elke penseelstreek die hij uitvoert, elke beslissing die hij neemt? Saskia wijst echter op een andere gelijkenis: de magie van de kalligrafie ligt misschien minder in de uitkomst, maar in de uitvoering ervan, de fluïditeit van de handeling, de intensiteit van de inspanning wanneer hij aan het werk is, de eenheid die hij nastreeft tussen handeling en resultaat van het handelen.
The best teachers are those who show you where to look, but don’t tell you what to see…
Nog dit weekend (26-27/12) te zien van 11 tot 18u. in de ’s Gravenstraat 2 te 8000 Brugge.
Een langer artikel over het werk van Saskia, geschreven door Annelies Vanbelle, verscheen in #5 van TheArtCouch Magazine. Bestel het hier!
