De Biënnale van het Whitney Museum in New York -de oudste in zijn soort overigens- biedt een uitmuntende graadmeter van wat er gaande is in de Amerikaanse hedendaagse kunst. Niet geheel onverwacht voor wie ons trendrapport van begin dit jaar bestudeerde, staat de show dit jaar in het teken van kunstenaars die de “cracks and fissures” van de huidige maatschappelijke gebeurtenissen in de verf zetten, soms letterlijk.
Er zit veel in de titel van de Biënnale vervat: Even better than the real thing. Met de komst van artificiële intelligentie -ook in de kunst- wordt de vraag urgenter van wat echt en waar -lees: authentiek- is. Ook de retoriek rond gender en de politiek- juridische discussie rond transfobie en lichamelijke autonomie, die momenteel hevig woedt in de V.S. (en binnenkort ook elders), krijgt er een plaats, net als de rassenhaat en discriminatie, dat altijd al een thema is geweest van het museum. “Bij het maken van deze tentoonstelling hebben we ons toegewijd aan het versterken van de stemmen van kunstenaars die met deze erfenissen worden geconfronteerd, en aan het bieden van een ruimte waar moeilijke ideeën kunnen worden geëngageerd en overwogen”, vatten de curatoren het samen.
Serieuze thema’s, maar die op heel verschillende manieren wordt aangepakt door kunstenaars. Subversieve humor, expressieve abstractie of “niet-westerse vormen van kosmologisch denken”, deze kunstenaars laten zien dat er soms onverwachte manieren zijn om samen te komen, zelfs in een gebroken tijd.
Je hebt nog tijd tot 11 augustus om de biënnale met eigen ogen te ontdekken, maar mocht je niet kunnen wachten kan je steeds genieten van de stille rondleiding van eerste verdieping, gemaakt door Art NYC (klik hier voor deel II en deel III van de reportage).
