Sommige galerieën sluiten de deuren, anderen vernieuwen en breiden uit. Dat is alvast het geval van Dessers in Hasselt, die haar ‘oude’ galerij op het Leopoldplein door trekt tot aan de achterliggende Ridderstraat. Pikant detail, het huis in de Ridderstraat dat nu in de galerij is geïntegreerd, was waar de ouders van de galeriste, Katrien Dessers, hùn kunstgalerij hadden. “Na vijfentwintig jaar loop ik weer langs de muren waar ik alles van mijn moeder heb geleerd”, aldus Katrien. “De cirkel is rond, alsof het zo moest zijn.”
De galerij heeft nu een oppervlak van 530m2, is 60 meter lang en biedt met vijf duidelijk afgebakende ruimtes talrijke nieuwe mogelijkheden. Zo zal in een van de zalen (Zest) om de zes weken een solotentoonstelling worden georganiseerd voor een van de kunstenaars van de galerij. In de openingstentoonstelling, toepasselijk Reset genaamd, wordt deze ruimte gewijd tot zondag 3 november aan het werk van de Duitse Denise Richardt, met een reeks die is geïnspireerd op het gedicht Correspondances van Baudelaire.
Voorlopig worden de andere zalen van de nieuwe galerij begeesterd door werk van de andere kunstenaars verbonden aan de galerij. Een behoorlijk coherente selectie, die voortvloeit uit de jarenlange ervaring van Katrien, maar ook, geeft ze toe, uit een meer subjectieve intuïtie. Ze is bewust op zoek naar “verhalenvertellers die het leven opzuigen en verwerken in een eigen universum. Hedendaags talent dat een tijdbeeld neerzet in een expressievorm die visueel raakt zonder het gevoel te benoemen.” De achttien kunstenaars die er te zien zijn vormen hier alleszins een bewijs van. Sommigen als Els Lesage, Hervé Martijn, Katrin Dekoninck en Eric Vandepitte, bespraken we reeds in TheArtCouch. De anderen boden flink wat aangename verrassingen. Een kleine, hoogst persoonlijke selectie:
Ellen Vrijsen | Trust The Process
De illustratrice Ellen Vrijsen slaat nieuwe, meer abstracte paden in in haar geschilderd werk, hoewel het figuratieve nog steeds primeert. Je voelt ergens wel dat haar zoektocht nog volop aan de gang is, misschien eindigt deze wel nooit. Niettemin bieden de werken al een afgewerkt, volstrekt onleesbaar maar daardoor juist spannend beeld. Als kijker aarzel je lang tussen gevoelens van ernst en van vrolijkheid waar de werken toe uitnodigen. Heel intrigerend.
Geert Koeckoeckx | Het vreugdevuur der papieren tijgers
Je merkt het aan de titel alleen al, hier is iets speciaals aan de hand. Net als bij Ellen voel je aan dat het werk van Geert bulkt van verhalen, maar net als bij Ellen zal je als kijker geen enkel referentiepunt vinden. Alsof een eenduidig, onmiddellijk te begrijpen beeld niet meer mogelijk is. Zo kunstenaars al een beeld vormen van de huidige maatschappij, slagen Ellen en Geert daar alleszins moeiteloos in. Het levert wat mij betreft alleszins boeiend materiaal op. Geert wisselt onschuldig ogende elementen met gevaarlijke, op een onderliggend bedreigend aanvoelende achtergrond. Chaotisch, misschien, maar je voelt een onderhuidse, coherente verhaallijn doorheen zijn werken.
Lieven Decabooter | Saying Grace
Dit is, ik zei het reeds, een hoogst persoonlijke selectie. Blijkbaar, stel ik nu vast, moet ik liefhebber zijn van Lynchiaanse verhaallijnen (ben ik ook) en intellectuele ongerijmdheden. Al is dit in het werk van Lieven net iets subtieler. Lieven schildert op de achterkant van zijn doeken, waardoor de verf een grillig parcours aftekent op het canvas. De beelden komen op je af als doorheen een dikke, tastbare maar duidelijk ingebeelde mist. De beelden zijn herkenbaar, maar onbestemd. Ze komen van filmstills, maar ook hier ontbreekt elk referentiepunt, biedt de kunstenaar op geen enkel ogenblik soelaas voor wat de kijker ziet. Een knap effect alleszins…
De expo Reset loopt nog tot 12 januari bij Galerie Dessers, klik hier voor alle info of hier voor de online catalogus.
